Mocht het u niet opgevallen zijn: ook de vijfde verjaardag van het begin van de Coronacrisis is in dit land geen aanleiding om grondig na te denken over hoe men het toen heeft aangepakt. Niet om mensen aan de paal te nagelen, wel om te leren uit fouten.
Elke betrokken burger doet er goed aan naar de vierdelige Canvas-documentaire over Steve Stevaert te kijken. Niet om de onthullingen – die zijn er niet. Wel omdat u een beeld krijgt van wat macht met iemand kan doen. En waarin die macht kan uitmonden. In dit geval: het Albertkanaal.
Ik heb nieuws. Bij de UGent – de grootste werkgever van Oost-Vlaanderen - hebben welgeteld 32 mensen deelgenomen aan de vakbondsactie van 13 februari, de dag dat er betoogd is in Brussel. 32 van de 9000 personeelsleden. Dat is een participatiegraad van 0,36 %, ik rond af naar boven. Dat siert de universiteit. Misschien is dat zelfs het bewijs dat geleerde mensen ook simpelweg verstandig kunnen zijn.
Het is u verzwegen, maar bij de nieuwsdienst van de VRT staan er grootse dingen te gebeuren. Men is er namelijk tot de conclusie gekomen – ‘na een interne evaluatie’ – dat de hoofdredactie ‘te versnipperd werkte’. Maar ze hebben er iets op gevonden: meer hoofdredacteurs. Alleen bij de VRT kan men tot de conclusie komen dat het antwoord op versnippering nog meer versnippering is.
Waar het in de politiek op aankomt is het antwoord op een tamelijk simpele vraag: wie geloof ik, en wie geloof ik niet? Ook Johan Vande Lanotte heeft dat blijkbaar begrepen: ‘De Walen,’ zegt hij in een Humo-interview, ‘geloven blijkbaar niet meer dat de PS hen uit het moeras kan trekken. Ze hebben de socialistische vakbond FGTB te lang gevolgd...’
In een democratisch politiek systeem is er geen Oerknal, geen Groot Moment waarop alles verandert. Grote Sprongen Voorwaarts zijn er alleen in dictaturen, met steevast, als bijkomend kenmerk, heel veel doden.
Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren. Het was zaterdag 31 augustus 2013. ’s Ochtends stond er in De Standaard een interview dat later – totaal ten onrechte, maar dat is een ander verhaal - de Bocht van Bracke is genoemd. Ik legde daarin uit dat sociaaleconomische hervormingen communautaire hervormingen zijn, en dat ik mij kon inbeelden dat de N-VA regeringsverantwoordelijkheid nam, zonder een groot institutioneel programma. Omdat de Vlamingen die sociaaleconomische hervormingen ook dringend nodig hadden.
Wie het Doorbraakinterview met Yves Leterme niet heeft gelezen moet dat meteen doen. Dit is echt niet te missen; verplichte lectuur. Zelden zo’n vernietigende analyse gelezen over de stand van ons land. Koel en feitelijk, nooit met de voeten vooruit, maar wel glashard. Zo hard dat de vraag of Bart De Wever al dan niet met zijn Arizonapartijen tot een akkoord komt er in feite niet zo veel meer toe doet. Die vraag is alleen nog voor de media interessant: een (te simpel) spelletje doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet, om ons bezig te houden en het niet te moeten hebben over de systeemfouten die elke echte oplossing onmogelijk maken. Leterme legt kalm maar genadeloos de vinger op die zeer zere plekken.