Ik heb op zere tenen getrapt. Zie Sven Gatz gisteren in deze krant. Laat ik meteen één ding rechtzetten: ik wil het Brusseldebat niet terug naar af. Integendeel. We zullen het moéten voeren. Bart Eeckhout moet niet wanhopen.
Ik val voor een goed verhaal. Wie niet, denk ik? Maar helemaal zeker ben ik daarover niet. Misschien heeft dat ook te maken met hyperindividuele gevoeligheid. Hoewel.. Ook de allermooiste vrouw van de hele wereld kan maar blijven boeien als blijkt dat ze meer heeft dan twee dingen: ‘een links en een rechts’. (Ik dank Louis-Paul Boon voor de zeer bruikbare metafoor).
Paul Magnette is op zijn Vlaams gezegd ne klasbak. Feiten zijn feiten. Hij gebruikt de politieke luwte - gevolg van de Coronacrisis – om oplossingen te zoeken voor ons grootste groot probleem: het land dat vierkant draait.
Het is maar wat je ‘normaal’ vindt. Als het goed gaat komen de daders van de terreuraanslagen van 22 maart 2016 in de loop van 2021 voor de rechter. Het kan ook 2022 zijn, lees ik. Wat we van de week meemaken is maar het voorspel.
Ontdekking aan de Reyerslaan: de publieke opdracht!
Bij de VRT krijgen ze een nieuwe directeur. De directie Publieke Opdracht. De onvolprezen Raad van Bestuur heeft dat goedgekeurd. Ze hebben daar al flink wat directeurs, maar duw een beetje, er kan er eentje bij. De openbare omroep blijft, ondanks zogenaamd draconische besparingen, goed in de slappe was zitten. En u weet: een directeur komt nooit alleen. Hij/zij krijgt altijd ook een staf. Zoals een bisschop: zonder staf bestaat die niet. Of zoals in een Mexicaans leger.
There’s a small choice in rotten apples, schreef Shakespeare. Dat ging over een man die de keuze had tussen een huwelijk met een lelijke vrouw of een publieke geseling. Maar zoals altijd bij de beste schrijver ooit, is er ook een spreekwoordelijke betekenis voor ruimer gebruik. Door een Doorbraakcolumnist bijvoorbeeld. Want waarover moet je schrijven als je het gevoel krijgt tussen die appels te zwemmen als in een ballenbad?
Het zal zonder twijfel geheel en al toeval zijn, maar uitgerekend op de dag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen kwam ook de studie van de Nationale Bank (NBB) over de kostprijs van de migratie op de proppen. De dag dus dat er – hou u vast - niet één viroloog op de televisie kwam. Anders gezegd: zonder corona en zonder Trump hield dit ons dagenlang bezig. Het illustreert het relatief belang der dingen.
Als je van een stuk papier van één millimeter dik een toren wil maken van één kilometer hoog, dan hoef je dat maar 20 keer te vouwen. Om maar te zeggen dat het rap gebeurd kan zijn. Het is een mooi visueel voorbeeld van exponentiële groei. En bij een virus gaat dat, als we niets doen, nóg sneller.