Out of the box: het is er het moment voor…

Confederalisme is een woord waarvan de Doorbraaklezer weet dat ik niet meer wil gebruiken. Het is voor mij ook beslist geen conditio sine qua non. Het is zelfs geen eis of eis-je. En eigenlijk wil ik ook geen staatshervorming: eindeloze onderhandelingen over bevoegdheden die ‘overkomen’, met op het eind een document van een paar honderd bladzijden, waarover de onderhandelaars zeggen dat ze zeer tevreden zijn. Zij zijn op dat moment de enigen die dat denken. Bewijst de geschiedenis.

Lees het hele artikel

Ervaringen van een Gentse kosmopoliet

In de memoires die ik nooit ga schrijven staat een passage over 1999. We hadden toen net federale verkiezingen gehad, waarbij de Vlaamse socialisten een pak rammel hadden gekregen: ze gingen van 20 Kamerzetels naar 14, een verlies van een derde van hun macht.

Lees het hele artikel

Het Gentse systeem

Er zijn drie soorten socialisme. Er is om te beginnen de grote internationale beweging van de Verworpenen der Aarde. Er is de vertaling ervan in wat in Europa de sociaaldemocratie heet. En dan is er ook nog het Gentse socialisme. Een unieke variant omdat de gewone strijd om de macht er al jaren wordt verpakt als een gevolg van morele superioriteit, die bovendien de enige drijfveer zou zijn. De meest onwaarschijnlijke toestanden worden er bedekt met de saus van het Grote Enige Gelijk, bedekt met de mantel van de progressiviteit.

Lees het hele artikel

Ninove: de macht van het cliché

De hoofdredacteur van Knack, die eerder Vlaanderen een genetische aanleg tot racisme toeschreef, noemt hem ‘de gevaarlijkste politicus van het land’. Elders in hetzelfde blad noemt men hem ‘amper politiek relevant’. Hij heeft wel volgens meerdere media voor ‘een schokgolf door de Denderstreek’ gezorgd. Volgens De Tijd is hij ‘van een enorme symboolwaarde voor het Vlaams Belang’, voor Knack heelt de partij een troostprijs. Dat hij vindt dat Zwarte Piet gewoon Zwarte Piet mag zijn, getuigt volgens De Morgen ‘van een verziekt mensbeeld’. Guy D’haeseleer dus

Lees het hele artikel

De Huysentruytse les van 13 oktober

Eén: wie verliest heeft het over de opkomstplicht. Hoe halen we het in ons hoofd te denken dat alle landen in de westerse wereld – op één na - bij gebrek aan stemplicht onvolmaakte democratieën zijn? Valt het trouwens niet op dat in Brussel – een regio mét stemplicht – het opkomstcijfer net zo laag is als in Vlaanderen? Is er iemand die denkt dat een plicht waarvan herhaaldelijk, helder en luid wordt verkondigd dat het eigenlijk geen plicht is – wie niet gaat stemmen wordt niet vervolgd – ooit zou kunnen werken?

Lees het hele artikel

Het primaat van de weifelende politiek

Niets is wat het lijkt. Dat is een koevormige wijsheid, maar ook de conclusie na het lezen van Iedereen aan ’t werk van de voor dit periodiek schrijvende columnist Jan Denys, een verrassend en zeer behapbaar overzicht van vijftig jaar Belgisch arbeidsmarktbeleid. Met uitdagend commentaar. Een niet te missen overzicht, als vanuit een helikopter. Verplichte lectuur voor wie een hervormingsregering wil

Lees het hele artikel

Johny Vansevenant

Het begint op te vallen: het betere geschiedenisboek voor een breed publiek wordt in Vlaanderen niet meer geproduceerd door beroepshistorici. Die zijn waarschijnlijk bezig met de koloniserings- en genderproblematiek. Maar er is intussen wel Bart Van Loo, of Johan Op de Beeck, die we massaal lezen. De originele geschiedenis van België die Benno Barnard en Geert van Istendael schreven wordt al jaren herdrukt. En nu is er dus ook radiojournalist Johny Vansevenant.

Lees het hele artikel

‘Niet geslepen, wel geloofwaardig’

De Nederlandse regering is in vele opzichten een interessant experiment. Zo wordt ze geleid door een partijloze gepensioneerde hoge ambtenaar, de ex-baas van de inlichtingendienst. Zo is geen van de kopstukken van de vier meerderheidspartijen minister geworden, met bovendien de uitdrukkelijke afspraak dat die partijleiders zich niet gaan moeien met het dagdagelijkse regeringsbeleid, zolang de grote lijnen van het regeerakkoord maar worden gevolgd. Meer dan die grote lijnen zijn er trouwens niet te vinden in dat regeerakkoord: de richting is duidelijk, de route wordt bepaald al doende. Dat alles is binnen een coalitiesysteem een uitdagende keuze.

Lees het hele artikel

3 van 55 pagina's Nieuwer Eerder