Toen oud-Kamervoorzitter Herman De Croo veertig jaar parlementslid was kondigde hij aan dat hij in de Kamer zou blijven tot zijn dood; daarna, zei hij, ging hij in de Senaat zetelen. Woorden die alles zeggen over onze Eerste Kamer en de dames en heren in de rode pluchen zetels, die zichzelf nog altijd de Hoge Vergadering noemen. Ook al gebeurt daar al tien jaar volstrekt niets meer. In de voorbije vijf jaar is er gemiddeld twintig uur per jaar plenair vergaderd, een halve werkweek dus op één héél jaar. Kostprijs? Net geen 45 miljoen.  

Hoe verbazingwekkend is het dan niet dat onze vaderlandse media u niet hebben gemeld dat uitgerekend in deze budgettair bloedrode tijden de senatoren niet alleen groen licht hebben gegeven voor nog maar eens die volle pot verspilling, maar die pot ook nog eens hebben vergroot.  

Al moet ik hier eerlijkheidshalve eerst twee uitzonderingen vermelden. Het Laatste Nieuws heeft er wel over bericht… Die onvolprezen krant was de enige. En – ere wie ere toekomt – Vooruit is de enige partij die in de Senaat verder is gegaan dan de holle woorden van veel andere partijen: de partij van Conner Rousseau heeft één zetel open gelaten. Vooruit heeft wel een aantal senatoren aangewezen uit het Vlaams Parlement, maar de partij heeft niemand gecoöpteerd. Veel andere partijen vinden de Senaat zoals hij nu bestaat ook volstrekt zinloos, maar vullen wel alle functies in en rapen ook de bijbehorende centen op. 

45 miljoen belastinggeld dus, maar het is feitelijk meer. Er wordt namelijk vals gespeeld. Er zijn immers een groot aantal kosten die gedeeld worden met de Kamer: logisch, al was het maar omdat men nu eenmaal in een en hetzelfde gebouw zit. Maar de Senaat heeft die kosten in de voorbije tien jaar vrijwel integraal in de begroting van de Kamer laten inschrijven. Dan, was de redenering, kost de Senaat op papier een stuk minder, kon men zelfs zeggen dat er ernstig was bespaard…  

En de Kamer was het daarmee eens, zij het, bleek achteraf, dat dat een foute inschatting was. Men ging er namelijk vanuit dat de Kamer vanaf dan alleen de nodige beslissingen kon nemen; wie betaalt, bepaalt. Maar dat was zonder het Bureau van de Senaat gerekend…   Dat bestuursorgaan – toen met Bert Anciaux van Vooruit als meest prominente woordvoerder – vond dat ook de Senaat moest blijven meebeslissen. En er moest daarover vooral veel vergaderd worden: dan hadden sommige senatoren alvast iets om handen.  

Het huidige Bureau van de Senaat heeft dus bijkomend geld uitgetrokken voor zijn politiek personeel. Zogenaamd als gevolg van de verschillende indexeringen. Het gaat om een honderdtal mensen – ze behoren niet tot het statutair personeel van de Senaat zelf – die de senatoren moeten ondersteunen in hun parlementaire werk. Vergeleken met 2020 is die kostenpost met bijna veertig procent gestegen. (Het zal de aandachtige lezer bekend zijn dat er in die vier jaar geen veertig procent inflatie is geweest.)  

Ondersteunen, schreef ik. Dat u zich bij het ondersteunen van nietsdoen – de activiteiten bestaan zoals gezegd immers uit een halve week plenair vergaderen per jaar – niets kan voorstellen ligt niet aan u. Niemand kan dat. Ook dat is immers een falsificatie. De meerderheid van dat personeel heeft de binnenkant van de Senaat nooit gezien. Die werken voor de politieke partijen. Die dus op deze wijze, bovenop de gewone (buitengewoon royale) dotaties, zichzelf gemiddeld een extra miljoentje toesteken.  

Het Laatste Nieuws merkt op dat in vele buitenlanden en ook in het Europees Parlement het inzetten van parlementair geld voor partijaangelegenheden strikt verboden is. Marine Le Pen heeft daarover een voor haar mogelijk zeer kwalijk proces lopen. Bij ons is dat dus de gangbare praktijk.  

In de Senaat wordt dat systeem aangestuurd door een Bureau van maar liefst vijftien mensen – van alle partijen, ook van  partijen die andere partijen trado’s noemen – die meestal vinden dat de Senaat moet worden afgeschaft. Het belet hen geenszins in die Senaat als Bureauleden alweer forse bijkomende vergoedingen te incasseren, ongetwijfeld voor al dat extra werk.  

Ze hanteren daar allemaal de methode Calvo: toen men hem erop wees dat hij in de Kamer ook zo’n extra bedrag kreeg, terwijl hij wijd en zijd bekend stond als een geducht strijder tegen een dergelijke verspilling, luidde zijn antwoord dat hij die vergoeding opstreek om haar te kunnen afschaffen. Zoals hij – de kans is groot dat hij dat binnenkort in Terzake mag komen uitleggen – nu ook een uittredingsvergoeding krijgt, die voor hem ongetwijfeld dezelfde functie heeft.  

Wie in de Senaat wil wieden in al deze misstanden hoeft overigens niet te wachten op de afschaffing. Ook het Kijk- en Luistergeld is niet afgeschaft: het is alleen in Vlaanderen teruggebracht tot nul. Net zoals de dienstplicht: die bestaat ook nog, maar niemand moet nog in het leger. Met de Senaat kan perfect hetzelfde gebeuren: je laat hem bestaan, met het oog ook op de allerlaatste stemming, die waarmee de Senaat grondwettelijk zichzelf afschaft. Maar in afwachting breng je wel de kosten in overeenstemming met het nut: je herleidt die tot nul.  

Rik Van Cauwelaert zegt op X dat de senatoren met hun 45 miljoen de schaamte voorbij zijn. Zelf ben ik meestal wat milder. Nu niet. Dit is bedrog, boerenbedrog – al hebben boeren doorgaans meer eergevoel dan senatoren.

Doorbraak, 03 december 2024