Het is misschien een bewijs van mijn beperkte verstandelijke vermogens, maar er zijn niet zoveel dingen waar ik fundamenteel anders over denk dan pakweg vijf jaar terug. Er zijn er wel waar ik al vijf jaar of langer over twijfel (stemplicht of stemrecht; ik raak daar maar niet uit) maar echt ten gronde van mening veranderen, dat doe je echt niet zo vaak.

Ik herinner me nog goed dat toen een jaar of zeven geleden Karel De Gucht over de ‘verdamping’ van de Belgische staat sprak, ik mij daar niets kon bij voorstellen. En dat ook niet geloofde. Om heel eerlijk te zijn: ik vond dat een wat onnozele gedachte van een partijvoorzitter die ook wat ‘Vlaamse stemmen’ probeerde te halen.

Er moet sindsdien kennelijk veel gebeurd zijn. Ook in mijn hoofd.

Hoewel mijn voornaam anders laat vermoeden, ben ik nooit een flamingant geweest. Ik ken wel heel goed die traditie. Ik kan het Gebed voor het Vaderland zingen. Of – jawel – Torens van Dietsland declameren. Maar de ‘emotionele kant’ van het Vlaming zijn, waarover Bart De Wever in De Keien van de Wetstraat zo boeiend getuigde, dat heb ik niet.

Maar ik heb wel talloze gesprekken gevoerd met politici die me zeiden hoe moeilijk het was (geworden) om samen met de Franstalige Belgen het land te besturen. En dat waren, voor alle duidelijkheid, geen Blokkers of Volksunie’ers of NVA’ers. Ik heb gemerkt hoe zij daardoor evolueerden naar feitelijk separatisme. Voor het gemak van werken, zonder gedruis of vlaggengezwaai.

Ik heb gemerkt hoe de contacten tussen vrt en rtbf met de jaren schraler zijn geworden. Niet omdat we elkaar niet konden luchten, wel omdat we totaal andere concepten hebben over nieuws en over programma’s. Terwijl we nota bene op het persoonlijke vlak nooit beter konden opschieten. Toen ik begon als journalist zaten er op de rtbf-redactie mensen die zelfs geen ja of neen verstonden. Nu is het aantal goed Nederlands sprekende collega’s niet te tellen.

Ik heb gemerkt hoe bij ons bijvoorbeeld flitspalen aanvaard werden als middel om de verkeersveiligheid te bevorderen. Ik zag ook hoe alle Franstalige partijen, over de ideologische grenzen heen, die palen op vlak van privacy beslist niet evident vonden.

Ik schrok me dood toen prof. Dr. Johan Vande Lanotte uitgerekend op de België-dag op de Boekenbeurs van een paar jaar terug een verrassend eenvoudig scenario zag voor het einde van ons vaderland: het Vlaams Parlement laat aan het Waals Parlement en aan de Franse Gemeenschapsraad weten dat we ermee stoppen. Het scenario van die omstreden rtbf-uitzending is dat. Tja…

En dus is het al bij al niet zo verwonderlijk dat een mens ‘van gedacht verandert’. Scheiden? Verdampen? Oplossen? Glorieus zal het niet zijn, maar gaan we echt lijden? Vroeger dacht ik van wel; nu weet ik dat lang niet meer zeker.

Als ik dan dat artikel in The Economist lees, schrik ik ook niet. To call it a day betekent het bijltje erbij neerlegen, het voor gezien houden. Ik vrees dat het in heel veel hoofden al zover is. Net omdat Franstalige politici dat ook voelen, lopen de regeringsonderhandelingen zo moeilijk. Armand De Decker heeft heel terecht op de rtbf gesproken over een verborgen agenda. Ik vrees dat ze bestaat, en dat ze zelfs niet eens zo verborgen is.

Eén ding houdt de scheiding of splitsing tegen: het Vlaams Belang. Als die partij ermee te maken krijgt – en Vlaamse onafhankelijkheid behoort tot de corebusiness van die partij – dan mag je het vergeten. Niemand wil van deze boeren eieren. Het Vlaams Belang is de levensverzekering voor België. C’est bizarre, mais c’est comme ça.