Ik krijg het fraaie woord uit de titel geregeld te lezen. Het is een beeld dat – ik kies mijn woorden – in de markt is gezet door Daniël Termont in nauwe samenwerking met bijna alle media, de VRT op kop. Mediakritiek is niet vrijblijvend, zo blijkt.

En nu de werkelijkheid.

Ik heb altijd genoeg verdiend. Mijn eerste loon was in de herfst van 1976. Ik had net geen 30.000 frank per maand, en ik was daar zeer content mee. Korte tijd later was ik soldaat, en viel terug op 2500 frank. Ik herinner mij niet dat ik dat als een probleem heb ervaren. Ik was content. Bij het leger heb ik zelfs eens straf gekregen omdat ik mijn soldij niet was gaan afhalen..

Ook toen ik in 1981 bij de BRT ging werken en meer verdiende dan in het onderwijs. Ik was content. En toen de BRT de VRT werd, was ik – denk ik – de allereerste journalist die het ambtenarenstatuut verliet, en een contract kreeg. Dat was een sprong, ik was content.

Ik werd Kamerlid, wist dat ik financieel er niet zou op vooruitgaan, maar ik werd ook ondervoorzitter. Dus toch een sprong. Ik was content.

En dan werd ik Kamervoorzitter. Dat was een forse sprong. Ik was/ben content. Zelfs toen men vond dat Kamerleden (-5%), ondervoorzitters, fractieleiders en Bureauleden (-15%) en de voorzitter (-20%) minder moesten verdienen. Ik was content.

Zelfs toen men ineens vond dat de voorzitter maar 1 euro meer moest verdienen dan de premier. Een systeem dat moest ingaan in de volgende legislatuur. Ik heb gevraagd dat meteen in te voeren. Er was wat protest, omdat men vond dat ik niet heiliger moest zijn dan de paus, maar ik heb doorgezet.

En nu Telenet. Ik was het laatst binnengekomen lid van de adviesraad. De andere partijen zaten er al, met meerdere vertegenwoordigers. Ik was de enige N-VA’er. Telenet wou een adviesraad van politici, kwestie van ook op dat vlak op te kunnen tegen de concurrent. Die concurrent is Proximus, en daar zitten politici rechtstreeks in de Raad van Bestuur. Die krijgen daar trouwens ongeveer het tienvoud van wat de leden van de Adviesraad kregen. Maar dit terzijde. Ik was content.

Toen ik voorzitter van de Kamer werd ben ik in de Adviesraad gebleven, maar zonder vergoeding. Zelf gevraagd ook. Ik was content.

En dan is er Publifin, Tom Balthazar. De oppositie speelt haar rol als ook in Gent blijkt dat… Ik herinner mij een oude regel van Louis Tobback: ‘gelijk de tsjeven altijd moeten opletten met vrouwen, moeten wij socialisten opletten met geld’. Daarom moet Balthazar opstappen; zijn eigen partij eist dat, Termont op kop. Schepen Peeters van de liberalen blijft gewoon zitten.

Het is dinsdagavond, Valentijnsavond 2017, en Termont countert, hij is een straatvechter met dito manieren. Hij zegt: “Ge krijgt zelf 2000 euro per vergadering, en 12000 euro zo maar, om niets te doen. Zijde nie beschaamd?”

En dan maak ik een fout. Ik zeg niets, want wil voor alle zekerheid checken. Dat is eigenlijk twee keer fout: ik laat de framers hun gang gaan, én ik hou er geen rekening mee dat niemand verstaat dat je niet zou weten of je dat geld nu hebt gekregen of niet. De prijs van contentement?

Pas op donderdagochtend weet ik 100 % zeker dat ik 0 euro gegraaid heb. Maar dat is te laat. Zelfs als mijn partijvoorzitter publiek vraagt om dat van die 0 euro misschien ook eens te schrijven, doet men dat af als ‘Trump’.

Dagen, weken, maanden aan een stuk wordt het graaiverhaal ‘gepusht’. Bij de kranten lopen de kwaliteitskranten voorop in niet mis te verstane woorden; in vogelvlucht¹: ‘graaihans’ (De Tijd 180217), de ‘Bracke-affaire’ (De Standaard 090317), ‘Brackegate’ (De Standaard 250317), ‘de grootste graaier van allemaal (Knack 010517). Het komt zelfs – echt waar – in de New York Times. Een Groen Kamerlid noemt in de VRT-studio het Telenetschandaal in één adem met Samu Social en Kazachgate. De journalist reageert niet, knikt minzaam.

Op een bepaald moment (220217) verspreidt de RTBF zelfs het nieuws dat ik niet alleen bij Telenet graai, maar ook bij Nethys, de Waalse PS-machine. De tenoren van de Vlaamse media² tweeten dat naar hartenlust door. Niemand belt mij om te vragen of dat klopt. Het duurt een paar uur. Tot er één is die wel belt, een bekende Standaardjournalist. Die tweet dat het niet klopt. De RTBF biedt excuses plattes aan. De Vlaamse topjournalisten die het nieuws eerst hebben rondgetweet zwijgen…

Er wordt nagegaan of ik bij stemmingen over wetten die van ver of dichtbij Telenet raken, heb gestemd in het voordeel van… Blijkt dat ik de ene keer tegen was (in de oppositie), de andere keer voor (in de meerderheid). Over die laatste keer schrijft een serieus journalist dat dit problematisch is: de schijn van partijdigheid, weet u wel…

Over de VRT-verslaggeving en -duiding zwijg ik. Dat is voor later. Het enige wat me op dat moment opviel zijn tientallen sms’en van politici (veel meer uit andere partijen dan uit de eigen partij) die hun verontwaardiging uitspreken als ze zien wat er gezegd wordt³, ‘totaal erover’, zeggen ze. Maar niemand gaat publiek.

Een paar van hen stuurden trouwens vorige week weer een bericht. Om te zeggen dat de VRT de Termont-aanval weer had uitgezonden zonder te zeggen dat intussen gebleken was daar niets van aan was.

Ik besluit: ik kan iedereen recht in de ogen kijken. Ik kan zelfs in de spiegel kijken. Ik zie dan een vrolijke 65-jarige. Ik ben -desondanks – content. En ja, even vrolijk op de lijst van de N-VA op plaats 27. Alles kan, niets moet, maar ik zal u niet teleurstellen.