Vooreerst, en voor eens en altijd: mensen zullen blijven verhuizen naar de plek waar ze denken meer geluk te vinden. Amerika is daarop gebouwd; de Dinska Bronska’s van deze wereld blijven op weg naar Canada. En laat het dus zeer duidelijk zijn: niemand kan Bulgaren, Slovaken of wie dan ook kwalijk nemen dat ze naar hier komen om hun lot te verbeteren.

En wie een strikt moreel standpunt inneemt, kan zelfs niet anders dan alle deuren wijd open zetten, kan niet anders dan onze vooralsnog grote welvaart delen met zij die het veel minder goed hebben.

Helaas kan ethiek niet het enige uitgangspunt zijn. Er is ook nog enige pragmatiek. Het idee dat als je honderd man binnenlaat in de living, het huis ontploft, omdat het daar niet op berekend is. En dus is er een reglement nodig om te bepalen wie mag komen, en wie niet.

Dat is onder meer de asielwetgeving. Waarvan ik goed besef dat ze neerkomt op “naar hier komen van de honger, mag niet; wie wordt vervolgd, is wél welkom”. De opeenvolgende ministers van Binnenlandse Zaken wisten en weten dat: met asiel- en migratiebeleid zijn geen prijzen te winnen. Mensen tegenhouden, mensen terugsturen, dat doe je alleen met de dood in het hart, maar het moet wel. Onze solidariteit kent grenzen net om dat solidaire systeem te beschermen. Omdat onze draagkracht limieten heeft.

Helemaal iets anders is wat er in Gent aan de hand is, waarover Panorama gisteren een reportage heeft gemaakt. Hier gaat het om een probleem dat men zelf heeft georganiseerd, om vervolgens met een tsjiezekesmaole te komen zeggen hoe erg het allemaal is. Het is een beeld dat ik nooit zou durven gebruiken, maar omdat het komt van een oude meester uit Leuven, kan het hier wel: in Gent heeft men eerst een stort georganiseerd, en nu klaagt men over de meeuwen.

De Paarse Truc bestaat er dan in om die totale mislukking anders te benoemen: dan heet men slachtoffer te zijn van de eigen goedheid. Dan is men “te sociaal voelend,” terwijl men bedoelt “te laks”. Los van de communicatie is dat inhoudelijk de kruisbestuiving tussen het blauwe laissez-faire en het rode politiek correcte denken: samen goed voor een totaal verkeerd begrepen sociaal beleid.

Dat het hier gaat om een politieke keuze staat vast. Vergelijk Gent en Antwerpen. Tussen 2006 en 2010 werden in beide steden nagenoeg evenveel EU-burgers ingeschreven, een goeie 6000. Maar vooral de verhouding tussen het aantal inschrijvingen en het aantal leeflonen is tekenend. In Gent krijgt naar verhouding 1 op 4 een leefloon; in Antwerpen 1 op 25. Daarmee is alles gezegd. Dit is Paars ten voeten uit.

Wat mij ten gronde nog het meeste steekt is dat een ogenschijnlijk sociaal beleid – getuige de reportage – in de feiten neerkomt op subsidiëring van criminelen, van zij die de moderne slavernij organiseren. Met goedkeuring dus van zij die beweren voor de kleine man te staan, én op uw en mijn kosten, met de stempel van het stadsbestuur. Want men weet zeer goed waar er haarden zijn van schijntewerkstelling, waar men met 20 of 30 man tegelijk in een paar kamers woont. Maar men laat grotendeels gedijen.

[Terzijde: Paars laat sommige dingen wel controleren. Zelfs twee keer. Weldra daarover meer…]

Klap op de vuurpijl is dat Termont nu pleit voor een spreidingsplan. Een voorstel dus om dat débacle uit te voeren naar andere steden. Het idee dat er overál een aanzuigeffect moet worden georganiseerd. Het idee dat een fout geen fout meer is als ze maar genoeg voorkomt. Dan wordt een fout een feit.

Ik ben een hevig voorstander van herverdeling, maar niet van de ellende. Want ik geef het u op een blaadje: herverdeling van ellende zal hier neerkomen op vermenigvuldiging van ellende. En ik ben daar tegen. Ik hoop van u hetzelfde.