Wat een zalig stukje in De Morgen van Joël De Ceulaer (30/01). Die overigens een verstandige verloofde blijkt te hebben. Ze heeft hem aangeraden ‘daar maar eens een stukje over’ te schrijven ‘in plaats van altijd over Bart De Wever’. En daar, dat is Joël die dus geen broek meer vindt in zijn maat.  

Joël omschrijft zijn fysiek als ‘een beetje aan de zware kant’. En ik heb daar alle begrip voor. We zijn lotgenoten (geweest). Maar tegelijk – en dat maakt het zo mooi ! – krijgen we een inkijk in Joëls wereldbeeld. Zonder het allicht te beseffen heeft hij een parabel neergeschreven. De parabel van de broek waar men niet in kan.

Geheel terzijde, maar niet teveel: ik vind Joël De Ceulaer een uitstekend journalist, wat sommige partijgenoten, geestesgenoten, … ook mogen denken en schrijven/zeggen. Hij is, anders dan zijn vele vakbroeders, origineel, veelzijdig, verrassend, onvoorspelbaar. Dat is belangrijk, want ik zie ’s avonds veel te veel interviews met (letterlijk) alleen maar vragen die ’s ochtends al in de krant stonden. En het is niet omdat we het vaak niet eens zijn dat hij niet goed zou zijn. Joël behoort tot de Vlaamse top. Voilà, ik heb gezegd.

En vandaag heeft hij zelfs het fundamentele probleem van zijn hele beroepscategorie uitgelegd.

Want Joëls probleem, een broek in zijn maat, is namelijk behoorlijk simpel op te lossen, zonder dat hij per se 35 kilo moet afvallen. De oplossing is: 1) ga naar de juiste winkel, een met mensen die van de stiel zijn (ik kan hem privé in Gent een paar adressen geven) en 2) aanvaard dat de wereld verandert en is wat hij is.

Ik merk namelijk dat Joël gaat zoeken in winkels waar men mikt op een publiek van 20-25-30 als het goed gaat 35-jarigen. De Zara en de Massimo zeg maar. Maar goede Joël, geen enkele 50-jarige vindt daar zijn kleren, zelfs niet zij die van de veel minder zware kant zijn. Luister naar Peter Koelewijn: je wordt ouder, papa, geef het maar toe…

Een verkoopster in een vrouwenwinkel heeft mij dat ooit gezegd: ze gingen daar van maat 34 tot 40. 42 en 44, dat bestond wel, zei ze. Maar ons publiek gaat nooit iets kopen wat mensen met een 42 of 44 ook kunnen dragen. Snappie, Joël?

Voor alle duidelijkheid… Joël kreeg op Twitter ook een reactie van een redactrice van Knack Weekend. Dat hij naar Café Costume kon gaan, en dat ze hem daar een broek konden maken op maat. Dat kan; alles kan, als je betaalt. Maar 1) dat typeert Knack Weekend en 2) ik heb adressen waar je gewone prijzen betaalt.

Waarom vind ik dat nu allemaal zo geweldig interessant? Omdat het raakt aan een basisprobleem van de journalistiek. Joël kijkt namelijk, zoals de overgrote meerderheid van zijn vakgenoten, de verkeerde kant op; hij kijkt waar het niet om te doen is, en omgekeerd. Het is (in dat geval zelfs praktisch vervelend) gebrek aan kennis van de wereld. Als dat al zo is voor een broek, wat moet dat al niet zijn voor wat ingewikkelder dingen, denk ik. En hij is dan nog bij het beste van wat we in Vlaanderen hebben.

Gelukkig dus is er die verloofde. Ze heeft nog wat werk.