Meer dan vijfhonderd dagen geleden, tijdens de kiescampagne, beloofde de PS van di Rupo nog zeven miljard extra sociale uitgaven. Sindsdien is de wereld grondig veranderd. De speculanten van de obligatiemarkten, die tot voor kort zo gul de overheidstekorten financierden, ruiken bloed. Shylocks die hun pond vlees eisen van de bevolkingen van Zuid-Europa, koppensnellers die de scalps willen van politieke leiders. Zelfs Berlusconi, de loopse kater met 1000 levens, ligt er: you don’t f*ck the bondmarket, the bondmarket f*cks you.

Ook België komt als maar meer bangelijk in het vizier. De spread zit vandaag rond de 250 punten, maar geen haan die ernaar kraait. Drie maand geleden zat Italië ook op dat niveau, nu is dat meer dan het dubbele. En het kan rap gaan: de week voor de federale verkiezingen stonden we nog op 100. (En toen moest Bart De Wever voor het land en de wereld uitleggen dat dat niet aan hem lag…)

Nog meer schrikwekkend is het als maar oplopende tekort. Op 1 oktober zei Guy Vanhengel dat er 7,2 miljard bespaard moest worden. Eigenlijk was dat 10 miljard, maar de regering in lopende zaken had al drie miljard gevonden door het aftoppen van de notionele intrestaftrek, en de beperking van de groeinorm in de sociale zekerheid. (Vergelijk overigens met de kop eergisteren in de kranten: “Al vijf miljard gevonden!”; dat zijn dus miljarden die men al wist liggen…)

Maar in de weekendeditie van De Tijd deed Isabel Albers de oefening nog eens over, met voor de staatskas een deplorabel resultaat. Het tekort is 13,3 miljard: een kleine 11 miljard in het reguliere circuit, en nog eens twee miljard omdat er vorig jaar geen structurele besparingen waren. (En dan zwijgen we nog zedig over het gat van 10 miljard dat we dit jaar nog niet wegwerken; dat is namelijk het ‘toegelaten’ tekort van 2,8 %. )

En gisteren is daar nóg nieuws bijgekomen: volgens de zakenbank JPMorgan dreigt de economische groei in België stil te vallen. De 0,8% groei waar men van uitgaat, zou wel eens in werkelijkheid 0 % kunnen zijn. En nog onheilspellender: voor het eerst wordt België ongenadig bij de PIGS-landen ingedeeld.

Dat belet niet dat intussen Joëlle Milquet één miljard eist voor een banenplan, dat de Open VLD over de index discussieert (daarmee zondigend tegen het adagium van Karel De Gucht: vraag nooit wat je toch niet kan krijgen), en dat de PS een open brief schrijft waaruit blijkt dat ze haar huid duur zal verkopen. En de onderhandelaars zelf? Die kregen een weekend vrij! Waarmee ze ook tijd hadden om te zeggen dat het nu snel moet gaan.

Eén man lijkt zich daar niets van aan te trekken… De formateur. De kandidaat-premier.

Wat hierna staat, daarvan hoop ik dat het totaal fout is… Hoewel… Het zou natuurlijk kunnen dat de formateur tot het inzicht is gekomen dat het niet lukt met de zes partijen, noch qua begroting, noch qua hervormingen. En dus gokt hij op nog veel meer budgettaire ellende, in de hoop dat die zo groot wordt dat niemand dat nog voor mekaar kan krijgen. In zo’n scenario worden wij na Italië het volgende land onder curatele, zoals Isabel Albers schrijft. En moet er uiteindelijk een Groot Plan worden uitgevoerd in een regering van nationale eenheid, een regering… die di Rupo eigenlijk altijd heeft gewild...

Bovendien voer je dan gedwongen een Europees Plan uit, waarvoor bijgevolg niemand politiek verantwoordelijk is. Het is het toppunt van lafheid en cynisme, de totale abdicatie van de politiek. Maar je kan tenminste nog beweren dat je met je hart bij de betogers op de straten bent.