Dezer dagen is goed te zien hoe de traditionele politiek draait om het creëren van een werkelijkheid buiten de werkelijkheid. Maar ik stel met vreugde vast dat dat niet lukt. The Wisdom of Crowds, weet u wel. En de werkelijkheid zelf natuurlijk…

Elio di Rupo probeert dat met enige pump and circumstance. Vandaar zijn Blijde Intrede in Gent, met in zijn spoor heel veel politie én een bus vol journalisten. Vandaar zijn minzame gesprekken met sportmensen. Vandaar zijn zeer schaarse, presidentiële interviews.

Vandaar ook, net voor de vakantie, de persconferentie over de begroting, met in zijn spoor de quasi voltallige regering die haar eigen lof moest zingen. “We zijn de gezonde vrouw van Europa”, zei Van Quickenborne. “We zijn topperformer in de eurozone”, zei Vanackere. "Nil volentibus arduum", dixit Vande Lanotte. Als je dat vandaag herleest, wetend wat we weten, is dat tragikomisch.

Het is de Opera Buffa van Elio Di Rupo. De dingen in het eigen voordeel interpreteren, het hoort er allicht bij. Maar je mag nooit overdrijven. Anders raak je dolgedraaid. Spinning out of control heet dat. Wie dan buitelt van de zelfverklaarde beste leerling van de Europese klas naar de staart van het peleton, komt hard terecht. Geen groei van 0,6%, maar een krimp met 0,6%, de grootste in 20 jaar, dat zet kwaad bloed.

Waar we het doorheen het grootste deel van de crisis even goed of beter deden dan Duitsland, moeten we nu dus de rol spectaculair lossen. Dat is misschien wel het meest onrustwekkende aan de cijfers: België gedraagt zich niet langer als een economisch Bundesland van Duitsland. Laat ons hopen dat het een eenmalig slippertje blijft.

Al zet het natuurlijk een en ander in perspectief. Toeteren à la Van Quickenborne dat je bezig bent met de Grote Hervormingen, je kan dat proberen. Maar de mensen snappen heus wel dat de Open VLD (ik noem ze steevast de Voormalige Liberalen) ongeveer het omgekeerde doet van waar ze voor staat. Bart Tommelein heeft het goed verwoord in de campagne van 2010: niet stemmen voor de open VLD is stemmen voor belastingverhoging, klonk het. Helaas voor de liberalen is ook het omgekeerde waar. Ook dat is die verdomde werkelijkheid.

Of een John Crombez die u en mij probeert wijs te maken dat dit land de crisis beter doorstaat dan andere landen, net omdat we, zoals dat heet, voorzichtig hervormen. Maar helaas alweer. Zelfs al overgiet de Soeslov van het Vlaamse socialisme al zijn praatjes met een wetenschappelijke saus, het helpt niet. Iedereen beseft dat als je achter ligt, je nooit kan inhalen door trager te gaan dan de anderen. Dat is een logica waaraan niet valt te ontkomen.

Niemand kan zondigen tegen de wijsheid van Abraham Lincoln. You may fool all the people some of the time, you can even fool some of the people all the time, but you cannot fool all of the people all the time. Dat lijkt me zelfs waar op een onbewust niveau. Als bijvoorbeeld het mantra weerklinkt dat dankzij het onder controle houden van de inflatie, het indexprobleem bijna van zelf is verdwenen, dan zijn er allicht weinig mensen die op dat moment denken dat je net in tijden van recessie minder hoge inflatie zal hebben. Toch ben ik er innerlijk zeker van dat geen mens dat mantra gelooft.

Maar allicht zijn het de komende lokale verkiezingen die de traditionele partijen aanzetten tot dat soort lichtzinnigheid. Het is menselijk dat zij hun vele burgemeesters en schepenen uit de wind willen zetten met goed nieuws van het federale front. Lees in dat licht ook de allergische reacties als Luc Coene eraan herinnert dat de Dexia-tijdbom nog steeds op scherp staat.

Maar de draai aan de werkelijkheid is dus dolgedraaid. En het omgekeerde effect dreigt. Daar waar lokale politieke mandatarissen in de eerste plaats moeten worden afgerekend op hun lokale prestaties, dreigen ze nu een rekening te krijgen waar de meesten van hen weinig mee te maken hebben. En het is deze keer niet die verdomde N-VA, maar de regering zelf die het hen moeilijk maakt.

Want als mensen het gevoel krijgen dat ze voor het lapje gehouden worden, worden ze boos. Terecht.