Er is ook nog goed nieuws. De Boekentoren van de Gentse universiteit is gered! Geert Bourgeois heeft daarover vanmorgen een subsidie-overeenkomst getekend. Juicht, Gentenaars, juicht ook alle andere wereldburgers, de vierde toren van onze fiere stede zal ook deze eeuw overleven. Het betonrot krijgt geen kans.

Henry Van de Velde zal content zijn. Zijn baken van wetenschap zal blijven, naast de drie andere torens: de Sint-Niklaaskerk, de Sint-Baafskathedraal en het Belfort.

Van de Velde wou een toren van beton, een teken van moderniteit, symbool van de instelling die vandaag ook om ivoren torens bekend staat, maar swat. Het dreigde overigens - toen er alleen nog maar ruwbouw was - nog fout te lopen. Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werd, wat het schrijn van de rede had moeten worden, een adelaarsnest voor het Duitse luchtafweer…

Maar na de oorlog kwamen in de toren 3 miljoen boeken, een gigantische verzameling menselijke kennis. Voor mensen van mijn generatie betekent dat nog iets. Wij vonden dat een tempel van wetenschap. We wisten dat boven in de Belvédère onze knapste proffen biljart speelden, terwijl ze sigaren rookten en cognac dronken, allebei een bron van metafysiche discussie.

Ik begrijp dat de Milleniumstudent minder onder de indruk is. Toen de universiteit aan brand marketing wou gaan doen, bleek uit een enquête dat de boekentoren geen goed symbool was. De boekentoren, zo bleek, deed studenten denken aan een gevangenis.

Toen ik dat las was ik daar het hart van in. En dus werd dan maar de aula gekozen, met zuilen die Jan Fabre ooit met ham heeft beplakt. “De benen van de rede ontveld”, heette dat kunstwerk. Dat was mooi, maar u zal begrijpen dat mijn voorkeur gaat naar de torenhoge loftuiting van rede & wetenschap.

Toen ik niet meer in Gent woonde, en ik kwam de stad binnengereden, dan keek ik er naar, en dacht ‘respect!’. Respect voor zoveel schoonheid, voor de Torens van Dietsland, de “stenen gedichten”, van de foute dichter Wiens Moens. En ze zijn en blijven dus met vier.

De boekentoren, dat hij leve. Of om ook vandaag iets politieks te zeggen: vivat, vivat, semper vivat!