Ik heb nooit de eer gehad een Royal te interviewen, maar mijn goede ex-collega Martine Tanghe wel. En ze mocht zelfs prinses Mathilde naar haar favoriete boek vragen. “De helaasheid der dingen” was het antwoord. En ik zag ze in Laken al meezingen met het Pruimenlied uit de Helaasheid. Het wonder is geschied, het wonder is geschied, mijn pruim is nat en het regent niet…

Vroeger, op de redactie, ontstaken wij ook wel eens in gezang. Zongen we onder meer de Internationale, met het onverwoestbaar mooie Sterft, gij oude vormen en gedachten. Maar oude vormen en gedachten, die sterven altijd moeilijk, weet ik...

Toen ik als student na korte tijd het extreem-linkse en door Mao geïnspireerde Amada verliet, zeiden zij die wél bleven, dat dat van doen had met mijn beperkte beginselvastheid. En dat was juist. Ik ontbeer de geestelijke lenigheid om me vast te klampen aan een idee-fixe. Sommige mensen kunnen dat wel. Acteur Dirk Tuypens bijvoorbeeld – bekend uit Witse. Hij is de man die de favoriete schrijver van Mathilde en andere cultuurdragers samenbrengt in het verzet tegen het Vlaams-nationalisme.

Tegelijk geeft de goede man, Tuypens dus, zijn onvoorwaardelijke steun aan Revolution Rock, het popfestival dat Steve Stevaert gaat organiseren in Cuba. Anders gezegd: Tuypens heeft het moeilijk met de wil van de kiezers; maar de dictatuur van El Lider Maximo, dat is vanzelfsprekend geen punt.

Maar misschien moet ik het allemaal zo scherp niet zien. Misschien is het verschil tussen België en Cuba niet eens zo groot. Per slot van rekening hebben in beide landen de hoogste regeringsinstanties gezegd: “Dit model werkt niet meer.” Maar u hoeft hen vanzelfsprekend nooit op hun woord te geloven.