Dit zijn voor mij de zoveelste verkiezingen die ik als journalist van heel dichtbij volg. En het zal wel een afwijking zijn, maar blijft het eindeloos boeien. Wat wil zeggen dat er geen sprake is van een déjà vu. Integendeel. Veel jamais vus!

Nooit gezien hoe de verkiezingen exclusief gaan waarover ze niet gaan. Kamer en senaat zijn verworden tot tool, middel. Het aanwijzen van 150 Kamerleden en 40 senatoren is totaal niet aan de orde. Wie op twee of drie staat op de lijsten, en dus vaak effectief verkozen wordt, krijgt geen greintje aandacht. De verkiezingen gaan over (alfabetisch) Leterme, Vande Lanotte en Verhofstadt. Punt uit.

Nooit gezien ook hoe er, met name in Wallonië, tussen de kopstukken wordt geruzied. En voor alle duidelijkheid: ruzie behoort tot de politiek als zon bij de zee, maar dit is meer. Vaak worden er in de politiek ruzies gespeeld. Het zijn vaak great pretenders. Maar dit is meer. Dit is echt. Hier worden wonden geslagen die – anders dus dan anders – morgen helemaal vergeten zullen zijn.

Nooit gezien hoe emotioneel onze toppolitici betrokken zijn. Hoe ze bijvoorbeeld beseffen dat er gigantisch veel kan misgaan bij een televisie-optreden, en daar bepaald zenuwachtig van worden. Normaal gezien delen zij de lakens uit; als ze afhangen van formats en programma’s, geven ze een deel controle uit handen, en – mijn god! – het zijn allemaal rusteloze controlefreaks.

Daarnaast zijn het natuurlijk ook allemaal mensen, die nooit alles onder controle kunnen houden, die twijfelen en onzeker zijn. En daar krijg je als programmamaker mee te maken. Als ik ooit mijn herinneringen neerschrijf, dan zijn er toch wel wat boeiende passages uit 2007.

À propos. Na 10 juni zijn er winnaars en verliezers. Die verliezers mogen binnen hun eigen partijen de rekening verwachten voor het systeem. Als verkiezingen gaan over hooguit twaalf mensen, dan moeten die er mee rekenen dat ze ook de volle verantwoordelijkheid dragen als het mis gaat… Hier en daar, vaak té laat na de uitzending, zijn er aankondigingen gevallen over lange messen, staalhard en vlijmscherp.

Maar ik kan het dus niet laten: ik blijf met een welhaast kinderlijke verwondering kijken naar dat spel om de macht.

Morgen rond een uur of vier-vijf weten we wat de kiezer heeft beslist. Hij zal hard zijn, meedogenloos, oneerlijk maar een kiezer mag dat.

En toch… Is het geen gruwelijke gedachte dat wat er uitkomt misschien helemaal anders is als de dag nadien nog eens mag/moet worden gestemd?

Voor 10 juni wordt onweer voorspeld, en af en toe een bui.