Geschreven als wisselcolumn voor Dag Allemaal.

Ik heb het woord geil (volgens van Dale: een sterke geslachtsdrift voelend of opwekkend) leren kennen via de biecht.

Het moet in het jaar 66 zijn geweest. Ik zat in de 5e Latijnse, het tweede jaar van de humaniora, want toen werd er afgeteld. Het was ook de tijd van de religieuze vernieuwing. Ik ben oud genoeg om nog te weten hoe het was toen pastoors rokken droegen, en de mis lazen in het Latijn, met de rug naar de mensen. Ik was toen misdienaar.

Maar heel snel veranderde toen alles. De soutane werd een gewoon pak; eerst nog met een Romeinse rechthoekige boord, maar ook die werd snel een gewone hemdsboord. De mis, waar we in het begin nog elke dag naartoe moesten, was plots in het Nederlands.

De moeilijkste vernieuwing is de biecht. Voor het Concilie moet je in de biechtstoel heel geregeld gaan zeggen wat je misdaan hebt; dagelijkse zonden, maar vooral de doodzonden. De biechtpraktijk wordt ook gecontroleerd: als het meer dan drie weken geleden is, krijg je de opmerking dat het… meer dan drie weken geleden is. Versta: het kan niet dat je in die drie weken niet één zonde hebt begaan… Maar ook de biecht moet eraan geloven, althans het meubel.

De priester-leraar die Latijn, Grieks, Nederlands en godsdienst geeft, zegt dat schuld belijden evengoed kan zonder biechtstoel; gewoon van man tot man, zegt hij, op de speelplaats of op mijn kamer.

Die middag klop ik aan. Binnen, zegt de andere kant. Ik duw de deur open en zie de man staan in zijn onderbroek en onderhemd. Kom maar binnen, zegt hij, zet u. Ik doe dat, en korte tijd later zit de man naast mij. Hij heeft intussen zijn broek aangetrokken, maar hij zit wel nog in zijn marcelleke. Hij zweet. Ik begin met Eerwaarde Vader, het doet mij leed…, de aangeleerde formule. Wat ik toen precies gezegd heb, weet ik niet meer. Maar ik herinner me wel dat hij mij plots onderbreekt en vraagt of ik al iets gevoeld heb. Ik weet op dat moment (nog) niet waarover hij het heeft, en ik probeer dat ook te zeggen. Maar hij glimlacht, zegt dat ik eerlijk mag zijn, en vraagt het nog eens. Wat bedoelt U,vraag ik. Hij begint nog harder te zweten, en zegt nadrukkelijk dat ik heel goed weet wat hij bedoelt. En als ik zeg dat ik echt niet weet waarover hij spreekt, briest hij: Geilaard, buiten ! Ik snel de kamer uit, en sta totaal verdwaasd op de gang. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik denk dat mijn hart uit mijn lijf gaat springen.

Ik zeg niets, tegen niemand. In de les durf ik niet naar de leraar kijken. Ik moet ook niet antwoorden.

Thuis zoek ik geilaard op. Ik weet niet of dat met ei of ij is, ben zelfs niet zeker of dat met g of h is. Ik meen mij te herinneren dat bij geil in de van Dale van toen iets stond over vleselijke lusten… Ik begrijp er niets van.

Ik heb wel een probleem: ik heb geen vergiffenis gekregen. Ik ga de dag nadien opnieuw biechten. Ik zeg, zoals mij dat geleerd is, hoe lang het geleden is dat ik heb gebiecht. Twee dagen, zeg ik, maar er was toen sprake van onvolmaakt berouw, Eerwaarde Vader. Maar hij hoort het niet; ik denk niet dat hij luistert. Gelukkig, denk ik vandaag.

Tien jaar later lees ik, zoals elke dag, de overlijdensberichten in de kranten. De geilaard staat er bij, want het heeft de Heer behaagt zijn trouwe dienaar tot zich te roepen. Het schiet me dan te binnen: mijn laatste biecht is tien jaar geleden.