Niet oninteressant, dat boek. Interessant ook omdat nogal wat Wetstraatwatchers wel het utopische karakter zien van Vlaams Belang, PvdA of Groen, maar tegelijk zelf een andere utopie formuleren. Het idee namelijk dat men, gezien de ernst van de toestand en ten bate van het algemeen belang, maar snel een regering moet vormen. Dat is onzin.

Het getuigt zelfs van een gebrek aan politiek inzicht. Alle politiek is namelijk gericht op het algemeen belang: iedereen wil het zo lang mogelijk zo goed mogelijk voor zoveel mogelijk mensen. Dat is echt geen punt. (Het omgekeerde zou trouwens verbazen: stem voor mij, dan gaat ge allemaal veel afzien!) Politiek  gaat in essentie over de weg die leidt naar zo lang mogelijk zo goed mogelijk voor…

Dat sluit coalities niet uit. Het Ene Grote Gelijk is voor gelovigen en utopisten. Maar er moeten wel genoeg gedeelde uitgangspunten zijn. Als het regeringsbeleid echt helemaal ingaat tegen het DNA van één van de coalitiepartijen, dan leidt dat altijd naar de ondergang en het faillissement van én de partij in kwestie. Het is wat de VLD heeft gedaan in hun regering met de PS (2003-2007). Die partij betaalt daar op vandaag nog altijd de prijs voor; ‘voor de fratsen van Verhofstadt en De Gucht’ zegt Jan Callebaut zelf in een van zijn interviews.

Het is het punt waar Conner Rousseau zichzelf tegenkomt. Ootmoedig geeft hij toe dat zijn partij een geloofwaardigheidsprobleem heeft omdat men - ook daar - het eigen DNA niet heeft gevolgd. Tegelijk vindt hij dat de partijen maar een coalitie moeten maken en hun issues moeten laten schieten. Dat is minstens paradoxaal indien al niet contradictorisch.