Deze week ging cruciaal zijn voor uw welvaart, twitterde de premier. En ja, hij had gelijk. De ‘gewone’ mensen hebben dat ook begrepen; de woede over zoveel onachtzaamheid en onverantwoordelijkheid is algemeen, en terecht. Het studiopubliek van de 7de Dag is veel gewoon, maar gisteren bij het Dexia-debat konden zelfs die mensen zich nog nauwelijks bedwingen.

Maar op de leiders van dit land maakt dat nauwelijks indruk. Ze doen gewoon voort, en zeggen dat het hun schuld niet is. Sommigen gaan in dat verband stuitend ver.

En ziet: géén SHAME-betoging tegen Dexia. De bezetting van de hoofdzetel van de bad bank is uitbesteed aan enkele Griekse en Spaanse indignado’s. Dat er geen regering is, brengt 35.000 man op de been. Dat jongeren nog jaren gaan betalen voor het wanbeleid van vandaag, passeert…

Die regering is er trouwens nog altijd niet, en de onderhandelaars hebben ook geen haast. De Standaard: “Veel aanwijzingen dat het tempo voort wordt opgedreven, zijn er niet. Gisteren is niet onderhandeld. Vandaag beginnen de onderhandelaars pas om 17uur.”

In het weekend hebben we via het onvolprezen Laatste Nieuws-magazine wel vernomen dat Elio Di Rupo winkelt bij Dries Van Noten, en daar wél broeken koopt, maar geen kilts. En soms gaat hij ook naar Zara of H&M.

Vandaag staat dat in De Standaard, De Morgen en in Het Nieuwsblad. En dat begrijp ik. Maar dat PS’er Yvan Mayeur in de Dexia-affaire geen onderzoekscommissie wil omdat “.. de commissie haar pijlen [zal] richten op onze politici, onze leden in de raad van bestuur, en onze administratie”, lees je in één krant, en gedaan. Vreemd…

Elke journalist weet dat er zoiets bestaat als compassion fatigue: een mens kan per journaal maar een beperkte hoeveelheid ellende verdragen; bij teveelmiserie zapt de kijker weg. Vandaag lijkt er zoiets te bestaan als crucial fatigue. Het woord “cruciaal” is zo versleten dat alleen gelatenheid overblijft.

Overigens is ook Europa steeds duidelijker in datzelfde bedje ziek. Eerst hadden we drie weken om de euro te redden, dan 8 dagen, zondag zou het moment van de waarheid worden, maar nu is dat moment al verschoven naar woensdag. Ik vrees dat er over 72 uur wel een moment zal zijn, maar geen waarheid.

Idem dito met de Belgische begroting. Eerst was die voor midden september voorspeld, daarna wou Guy Vanhengel 31 september, dan werd het de top van 17 oktober die plaatsvond op 23 oktober, en nu … eh… komt de begroting… over enkele weken.

Onze gezamenlijke crucial fatigue zie je ook aan de stand van de rente. De spread staat op recordhoogte. Ooit, met een nog veel lagere spread, moest Bart De Wever een internationale persconferentie geven, om de mensen gerust te stellen. Vandaag haalt de stand van de rente een klein bericht in de marge. Raar!?

De traditionele partijen rekenen op diezelfde crucial fatigue om voor de zoveelste keer aan hun verantwoordelijkheid te ontsnappen. Dat is de echte Belgische ziekte: ze (lees: christen-democraten, socialisten en liberalen) zitten overal samen in, en dus is niemand verantwoordelijk. Behalve de belastingbetaler.

En de leiders van het land? Ze doen gewoon voort. Ze vinden wel brave soldaten à la Verherstraeten en Van der Maelen die tegelijk hun bazen in bescherming nemen en doen alsof ze de mensen ernstig nemen. Quod non dus.

Overigens… Onze toekomstige premier zat ook in de Raad van Bestuur van Dexia. Hij heeft daar samen met tientallen andere verdedigers van de kleine man gevochten tegen het casinokapitalisme. Maar we gaan het daar dus niet over hebben. Dat is populisme!