De komkommertijd was weer niet mis. (Ik heb het zelden anders geweten) Regimes werden omvergeworpen, ratings werden verlaagd, stormen raasden ook over de financiële markten. En politici lijken gevangen: munt en welvaart verdedigen, het lukt niet meer; hervormingen doorvoeren die de toekomst verzekeren, het lukt niet meer.

James Carville, media-adviseur van Bill Clinton, heeft gezegd dat hij wou reïncarneren als obligatiemarkt, want die, zei hij, intimideert iedereen, zelfs de president van de VS, de machtigste man ter wereld. Maar mocht Carville de Belgische toestand beter kennen, dan komt hij terug als formateur van de Belgische regering. Want die blijkt geenszins onder de indruk van ‘the money that never sleeps”. Helaas is dat dwaasheid, geen dapperheid. Als de bodem uit het financieel systeem dreigt te vallen, gaat de formateur doodleuk drie weken op vakantie, met Koninklijke Zegen. En cruciale vergaderingen moeten wijken voor de gemeenteraad van Amay (14000 inw).

Het is zeer de vraag of de ultieme push van di Rupo – vandaag? morgen? 31 september? – er ooit nog komt. Wie gelooft nog dat er een diepgaande staatshervorming komt? En een coherent socio-economisch beleid? Met haat voor de rat (Camps), met parasieten (de sterke mannen van Amay), of met angst voor de kiezer (CD&V en VLD) hou je nooit een coalitie samen. di Rupo weet dat ook: maar il se trouve devant l’abîme, waar un grand pas en avant delicaat is.

Als de onderhandelingen mislukken, bewijst dat dat de analyse van de zittende premier klopt: al in 2007 zei die dat het Belgische model was vastgelopen. (Jaja, er is een tijd geweest - voor hij begon aan de afbraak van land, partij en zichzelf – dat Leterme zijn tijd vooruit was…)

Als die onderhandelingen mislukken, moeten we wel niet naar verkiezingen gaan, zelfs al wordt de N-VA in Het Laatste Nieuws een vooroorlogse monsterscore voorspeld. (En voor wie daar mocht aan twijfelen: Bart De Wever vindt dat ook). Omdat alleen al met de aankondiging van die verkiezingen we volop riskeren weerloos te worden overgeleverd aan de financiële markten. Omdat ook die monsterscore de Belgische grendels niet breekt. Omdat er ook zoiets bestaat als verantwoordelijkheid tegenover de mensen.

Als die onderhandelingen mislukken moeten we blijven beseffen dat de hervormingen die de Europese Commissie heeft voorgesteld, ons ooit zullen worden opgelegd. En dus doen we dat beter zelf. Het is het enige regeerprogramma dat de toekomst kan veiligstellen. Een andere weg, bestaat niet.

Daarmee nog langer wachten heeft dus geen zin. En misschien moeten we dan maar in het parlement op zoek gaan naar een coalition of the willing. Die tegelijk het Belgisch imbroglio kan aanpakken, op basis van artikel 35 van de Grondwet. We onderhandelen over wat we nog samen willen doen.

En in ruil voor het eerbiedigen van het territorium en de soevereiniteit, is Vlaanderen solidair met de Franstalige buren. België kan dan zelfs model staan voor een ander Europa, want ook dat snakt naar een nieuw evenwicht tussen verantwoordelijkheid en solidariteit.

Het parlement kan dat, als het dat wil.