Ik krijg stenen kl… van dat gemeuter en gemekker over dat twee uur lange Franse debat. Het lijkt me de perfecte illustratie van nooit sant in eigen land, van het gras dat aan de andere kant van de heuvels altijd groener is, van Calimerogevoel ook.

Vanzelfsprekend hoort debat bij verkiezingen als water bij de zee. En dat debat moet gaan over wat er toe doet: werk, pensioen, gezondheid, belasting, justitie, milieu,…

Maar, dierbare landgenoten, in Frankrijk hebben ze dat beperkt tot twee uur; in Vlaanderen zal dat vele uren meer zijn. Tja… Ik ben er dit keer niet zelf over begonnen, maar wie kaatst mag de bal verwachten.

Alleen op Canvas is er vanaf volgende week tien avonden lang alles samen meer dan vijf uur politiek debat te zien. Tussen politieke kopstukken die er toe doen, over thema’s die er ook voor u toe doen.

Als ik daar nog de radio-debatten bijtel, en ook nog Het Groot Debat op Eén, dan kom ik aan een aantal uren waarvan onze zuiderburen alleen maar kunnen dromen. En dan zwijg ik nog van talloze andere programma’s die ook over verkiezingen gaan, mét inhoud.

En er is nog. Ik mag hopen dat Phara de Aguirre, Ivan De Vadder en alle anderen het anders gaan doen dan de twee Franse collega’s bij Sarko en Ségolène. Die zaten er bij, omdat bij een debat minstens één moderator hoort. Een andere rol heb ik ze eigenlijk niet zien spelen. Ik mag hopen dat ze daarvoor vorstelijk zijn betaald, en bij ons zal het op dat punt stukken minder zijn, maar we gaan de dames en heren politici wel niet zo maar hun ding laten doen. We gaan vragen stellen, we gaan ons geheugen en ons beeldarchief hun werk laten doen, we gaan ze confronteren met mensen die ook wel kaas hebben gegeten van werk, pensioen, belasting, enz..

Waarmee maar gezegd wil zijn dat ik soms de indruk krijg dat er nogal veel mensen zijn die louter voor de vorm zeggen dat ze voor de inhoud kiezen.

Overigens… Ook op dat punt is niets wat het lijkt. Debatten zijn belangrijk – zeer zeker – maar onderschat toch ook maar de andere zogenaamd luchtige programma’s niet. Die zijn vaak zeer relevant. Omdat daarin blijkt wat voor soort mensen onze politici zijn. En ik wil dat als betrokken burger wel weten.

Want ik kies via het stemhokje niet alleen voor de richting die het beleid mijns inziens moet uitgaan. Ik kies ook voor mensen die uit mijn naam het land mogen besturen. En dat laatste is meer dan het partijprogramma uitvoeren. Besturen is ook reageren op onbekende, onvoorziene omstandigheden. Managen zeg maar, leiding geven. En nu komt het…

Via op het eerste gezicht tamelijk onschuldige, ja zelfs onnozele programma’s en spelletjes kan je er zicht op krijgen of mensen daarvoor geschikt zijn of niet.

Er zijn trouwens bedrijven die voor veel geld allerlei spelletjes opzetten om na te gaan of mensen voor verantwoordelijke en/of leidinggevende functies geschikt zijn of niet. Een dag lang moeten die dan allerlei situaties spelen en vaak lachwekkende spelletjes doen. Na afloop staat wel vast of je geschikt bent om verantwoordelijkheid op te nemen Een assesment heet dat. Een beetje bedrijf dat zichzelf ernstig neemt, vindt assesments voor het human resources-beleid een absolute must.

Waarom zou dat voor de leidinggevenden van het land anders zijn? En is het geen goede zaak dat iedereen die spelletjes ook kan zien?

Of om het met een boutade te zeggen: was George Bush bij Debbie en Nancy geweest, dan waren er in Irak misschien niet zulke stommiteiten gebeurd. Want, à propos en geheel terzijde, Bush heeft het in zijn debatten niet slecht gedaan…