Johny Vansevenant is een merk. Met als meest opvallende kenmerk dat hij geen enkele poging doet om een merk te zijn. Hij staat zichzelf één uitzondering toe: als het over boeken over de koers gaat en met name over Eddy Merkx. Johny is een merk over Merckx. Maar voor de rest geen opgeheven vingertje, geen gedram over eerlijke politiek. Johny brengt verslag uit. Correct, zakelijk, juist en met grote kennis van zaken. Zeven dag en op zeven, bij dag en bij nacht. Ik breng hem grote hulde.

En – u heeft het allicht gelezen in de kranten van Het Mediahuis – Johny is 65 en mag dus blijven. Tot ergens na de verkiezingen van volgend jaar. Omdat er dan veel werk is op de politieke redactie.

En wakker als onze krantenjongens zijn merken ze meteen op dat Johny iets mag wat anderen vóór hem niet mochten: Linda De Win, André Vermeulen, Martine Tanghe, Michel Wuyts, Frank Raes. Ook die wilden blijven. Maar dat mocht dus niet. 65 = 65; dat was de regel; dura lex, sed lex. En Johny is de eerste merkwaardige uitzondering.

Het is schijn. Johny – en hij en ik kunnen er maar blij mee zijn – dient in deze andere, alsnog verborgen motieven.

Jaja, er zal veel politiek werk zijn, maar de openbare omroep heeft ook veel meer journalisten in dienst dan gelijk welke andere redactie. Ook op de politieke redactie. Of zijn die niet goed genoeg om Johny Vansevenant op te volgen?

En je kan op zo’n heel grote redactie natuurlijk ook altijd switchen: wie vandaag de EU volgt, kan morgen net zo goed de Wetstraat doen. Wie vandaag studiowerk doet, kan de straat op. Wie vandaag een leidinggevende functie heeft (dat zijn er vele tientallen) kunnen misschien eindelijk eens écht aan het werk. Journalistiek is journalistiek. Dat kan bovendien buitengewoon verfrissend zijn. Op sommige Nederlandse redacties bestaat er zelfs een verplichting om na x jaar te veranderen. Dat werkt daar goed.

Maar het is dus schijn. Het echte motief voor die uitzonderlijke Johny Vansevenant is Rudy Vranckx. Wordt eind volgend jaar ook 65. En die moet blijven. Vranckx is een van de enige VRT’ers die een echt merk is, en dat zelf ook wil zijn. Hij is bovendien de partner van de algemene hoofdredacteur. En net daarom allicht kon hij niet de eerste zijn voor wie de 65-regel niet werd toegepast. Johny Vansevenant is met andere woorden de wegbereider, de ijsbreker.

En hij zal – dat zou te doorzichtig zijn - de enige niet zijn: ook leeftijdsgenoot Jan Balliauw zal mogen blijven. Misschien ook Ivan Ollevier, die maar een paar maand jonger is. Telkens met hetzelfde motief. De oorlog in Oekraïne zal voortduren. En zelfs als die pakweg over een half jaar stopt, dan is er nog genoeg nazorg. Wat in Groot-Brittannië gebeurt is zeker ook het volgen waard. En het Midden-Oosten, dat zal ook nog zijn tijd duren. Oef, de uitleg is gevonden.

Voor alle duidelijkheid: de 65-en-gedaan-regel is dom. Is ook compleet achterhaald. Alleen is de VRT de VRT: voor iedereen gelijk. Binnen het ministerie van Radio en Televisie is het immers onmogelijk het onderscheid te maken tussen wie goed is en veel minder goed. Officieel zijn ze allemaal top. En dus moesten zelfs mensen met uitzonderlijk talent opkrassen. Omdat anders de hele redactie eist te mogen blijven. In naam van de gelijkheid.

Het is dus zeer goed dat Vansevenant, Balliauw, Ollevier, Vranckx (en misschien ben ik er nog een paar vergeten) kunnen blijven werken. Maar dat gezever en gedraai eromheen, moet dat?