Het gerucht gaat dat in het Brussels Gewest, waar de regeringsvorming totaal vastzit, PS-kopstuk Ahmed Laaouej in alle stilte werkt aan een radicaal-linkse meerderheid van PS, PTB en Ecolo. Een interessant perspectief ontvouwt zich.  

Alvast mathematisch kan het: die drie partijen zijn samen goed voor 38 van de 72 Franstalige zetels. Aan Vlaamse kant zouden dan Groen, Fouad Ahidar en Vooruit die meerderheid aanvullen. Ze hebben samen 9 van de 17 Vlaamse zetels, en dat worden er zelfs 10, omdat ook de ene Vlaamse PVDA-er in het Brussels Parlement uiteraard die meerderheid gaat steunen.  

Dit scenario is minder gek dan men op het eerste gezicht zou denken. Het zou wel betekenen dat de grootste partij en de winnaar van de verkiezingen, de MR, opzijgezet wordt. Maar dat is vaker gebeurd. Weg dus met de MR, samen met zijn huidige formateur, David Leisterh, die al zes maanden zoekt maar uitsluitend onwil vindt.   Zijn laatste stap was een poging om in de drie partijen-coalitie van MR, PS en Les Engagés de PS te vervangen door Défi en Ecolo. Maar Ecolo heeft laten weten daar niet in mee te stappen. En dus moet Leisterh met hangende pootjes terug naar Laoueej en de PS. Maar die weigeren als ware democraten te praten zolang de N-VA ook aan tafel zit.  

De min of meer communistische variant zou ook betekenen dat Les Engagés, de vierde partij in Brussel, naar de oppositie gaat, samen met de vijf verkozenen van Défi. Opvallend bij Défi was dat, ondanks de virulente haat tegen de N-VA, de partij toch bereid bleek om met Leisterh aan tafel te gaan in een formule zonder de PS. Allicht vanuit het idee dat het zieltogende Défi via regeringsdeelname een grotere kans op overleven heeft dan in de oppositie.  

Ook Ecolo moet dat linkse scenario stukken aantrekkelijker vinden dan de voorstellen van Leisterh. Het viel trouwens al eerder op dat niet iedereen bij Ecolo-Brussel vindt dat na de zware verkiezingsnederlaag de oppositie de enige zinnige keuze is. Het zal immers erg lastig en tegennatuurlijk zijn om het beleid van Groen in de regering aan te vallen.   

Het knalrode scenario zou natuurlijk ook betekenen dat de communisten niet alleen in Vorst, Molenbeek en (misschien ook) in Schaarbeek besturen, maar ook in het Hoofdstedelijk Gewest. Dat zou een historische doorbraak zijn. We krijgen dan voor de allereerste keer deze eeuw een communistisch minister in België.  

Paul Magnette mag nog heel recent de PTB een stel onbenullen hebben genoemd, na de coalities in Bergen en Brussel is dat verwijt voor goed begraven. En er zijn nog een paar argumenten. Zo’n linkse coalitie kan een coherent beleid voeren; gewoon links dus. En bovenal, het is na meer dan zes maanden klungelen de enige formule die overblijft; de rest blijkt onmogelijk. C’est l’ultime recours.  

Dat laatste zal zonder twijfel ook het excuus van Vooruit vormen om dan toch maar in die coalitie met de communisten te stappen. Conner Rousseau heeft er in Zelzate en in Borgerhout voor gezorgd dat zijn partij de communisten negeerde, maar in Vorst en Molenbeek bestuurt Vooruit vanuit de gemeenschappelijke lijsten met de PS wel met de PTB-PVDA. Het njet van Rousseau tegen de communisten is dus niet absoluut. Hij is er, voor zo ver bekend, door andere partijen ook niet op aangesproken.  

Het zou overigens niet de eerste keer zijn dat de Brusselaars zich van hun eigen partij niet teveel aantrekken. Mensen als een Ans Persoon, een Pascal Smet of een Sven Gatz voelen zich wereldburgers die verkozen zijn op lijsten van partijen die, jammer maar helaas, door dorpelingen worden geleid. Ze leven in een Brussels cocon, met een paar honderd Dansaert-Vlamingen als supporters. Ze vinden normaal wat de rest van Vlaanderen niet normaal vindt. Omdat wij, pachters, Brussel niet begrijpen, zeggen ze. Als het moet verklaren ze zelfs dat wij Brussel haten. Of in één zinnetje van Gatz: ‘Keer terug naar uw dorp!’  (Waarmee hij de Franstalige Vlamingenhaters van lang geleden citeert.)  

Dat soort mensen heeft geen bezwaar tegen communisten. Bovendien hebben Groen en Vooruit hun Franstalige zusterpartijen dan mee. Dat is comfortabel. Conner mag op zijn kop gaan staan.  

Enig probleem is dan Fouad Ahidar. Maar dat moet makkelijk op te lossen zijn. Uiteindelijk is ook Ahidar meer dan twintig jaar socialist geweest. Misschien manoeuvreert Ahidar zelfs Bert Anciaux in die regering; die zal niet neen zeggen. In Ahidars programma gaat het trouwens uitgebreid over sociale huisvesting: dat ligt goed bij socialisten en groenen. En er is vanuit Vooruit ook nooit een formeel veto uitgesproken tegen Ahidar. Bij Groen evenmin. En wat hij zegt over alles wat samenhangt met religie – denk aan het onverdoofd slachten – vind je ook terug bij de Brusselse PS, en zelfs bij Ecolo. Welaan dan!  

Vraag is alleen hoe de andere partijen daarmee zullen omgaan? Na het voorspelbare gejammer en geklaag over de machtsgreep van extreemlinks?    

Misschien is het net goed dat links alleen verantwoordelijk is voor het omgaan met de gigantische Brusselse financiële put? Misschien is het net goed dat men het gevoerde beleid – de PS is al sinds 1989 in het Brussels Gewest aan de macht – gewoon voortzet? Misschien is het net goed dat hun geldverslindende systemen gewoon blijven bestaan? Het aantal ambtenaren dat in de voorbije vijftien jaar met meer dan vijftig procent is gestegen? Laat die vooral op hun stoel zitten! De rentelasten die in negen jaar tijd zijn verdriedubbeld? Dat is geld dat we uitgeven voor de Brusselaars! Het is coherent links beleid…  

Allemaal geen probleem trouwens, on est consolidé par les autres entités fédérées. Alle tekorten komen finaal in de federale pot. Alleen die wordt door Europa bekeken. Waarover zou men zich dan in Brussel zorgen maken?  

Misschien is het net goed dat partijen als MR, Les Engagés, N-VA, CD&V en Open VLD niet langer betrokken zijn in een Brussels systeem dat bankroet is, maar doet alsof het dat zelf nog niet weet? Voorwaar, voorwaar, daar komt, omdat het op een bepaald moment niet anders zal kunnen, finaal een staatshervorming van. Een echte. Die Laoueej gaat centrum-rechts Vlaanderen een groot plezier doen.    

Doorbraak, 17 december 2024