In De Kolonie van Merksplas is de nieuwe roman van mijn oude kameraad Louis Van Dievel voorgesteld. Landlopersblues, heet die.
Ik was nog nooit in Merksplas geweest, ook al weet ik sinds jaar en dag dat daar een "landloperskolonie" was/is. Was, want in de jaren 90 van de 20ste eeuw is de landloperij afgeschaft. Vanaf dan kon je dus niet meer worden opgepakt omdat je geen inkomen of geen identiteitsdocument hebt. Is, want desondanks zijn daar op dit moment nog altijd vier mensen die bij de afschaffing hebben beslist daar te blijven.
Ruim 6000 anderen zijn daar in een ver of dicht verleden gestorven, en liggen op het kerkhof van de Kolonie. Met kruisen dicht op elkaar, zonder naam, wel een nummer.
Louis Van Dievel heeft er voor zijn roman een aantal uitgepikt en hen tot leven geroepen.
Mijn goede ex-collega is een ondergewaardeerd schrijver, denk ik al lang. Louis is namelijk een oerverteller, een verhalenverteller met een gouden pen. En ja, ik ga de grote woorden niet schuwen: hij doet mij denken aan Claus, Boon, Walschap ook. Van Dievel schrijft over de mensen, met al wat dat impliceert.
Het is een zinnetje van Claus dat ik ooit heb opgeschreven: ge kunt met uw medemens twee dingen doen: hem vogelen of hem plagen. In de romans van Louis Van Dievel blijkt dat, zowel het een als het andere. Ik raad u aan hem te lezen, en jawel, zijn boek te kopen. Waarbij ik u ook Vicky en John zeer kan aanraden, om dan over Het Gewemel (alleen al de titel !) nog te zwijgen.
(Foto rechts : Onze Oude Kameraad Louis Van Dievel over Landlopersblues, zijn nieuwe roman.)
Propos (1)
In Merksplas heb ik een rondleiding gekregen in het Gevangenismuseum. Dat is zeer de moeite. Ook vanwege Marc Sprangers, de directeur van dat museum. Sprangers is een ex-cipier, kan dus ook vertellen over het heden. Wat hij overigens doet met een zeer hoog Frank Focketeyn-gehalte; ook dat is een aanrader.
(Foto links : Museumdirecteur Sprangers in zijn museum. Zelfs fysiek is er enig Focketyn-gehalte)
Propos (2)
In het Gevangenismuseum van Merksplas staat een merkwaardige maquette van het gevangeniscomplex van Ekkergem (toen Akkergem), de bekende Gentse wijk.
Naar verluidt is dat complex een model geweest voor vele andere stedelijke gevangenissen. Het heeft er gestaan tot de jaren dertig van de vorige eeuw. Het is toen gesloopt, en op die plaats zijn de gebouwen van de Landbouwfaculteit (het Boerenkot) gekomen. Het heette een Rasphuis te zijn: mannen moesten er ruw hout raspen, i.e. schaven, glad maken.
Ik ben dol op dat soort weetjes.
Johan Sanctorum is een collega, maar ook collega’s kunnen uit hun nek kletsen. En wie kaatst moet, sportief als we allemaal zijn, de bal verwachten. En ja, ik weet het, er is overal elders ook veel...
Lees het hele artikelHet is een ijzeren regel: stukjesschrijvers moeten nooit vervolgverhalen schrijven. Ik ga het voor één keer toch doen. Omdat het moet. Op mijn Geilaard, buiten! van vorige week heb ik namelijk noga...
Lees het hele artikelHet moet 1966 geweest zijn. Ik was dertien. Zat in het tweede jaar Latijn-Griekse. Een kleine helft van onze leraren was priester. Niet meer in soutane, maar in clergy: een gewoon zwart of donkergr...
Lees het hele artikelIn de politiek wordt de laatste tijd almaar meer energie gestoken met almaar minder resultaat. Want almaar meer mensen denken dat de politiek er eigenlijk ook niet toe doet. En dat je daar bijgevol...
Lees het hele artikel