Mijn goede ex-collega is een ondergewaardeerd schrijver, denk ik al lang. Louis is namelijk een oerverteller, een verhalenverteller met een gouden pen. En ja, ik ga de grote woorden niet schuwen: hij doet mij denken aan Claus, Boon, Walschap ook. Van Dievel schrijft over de mensen, met al wat dat impliceert.

Het is een zinnetje van Claus dat ik ooit heb opgeschreven: ge kunt met uw medemens twee dingen doen: hem vogelen of hem plagen. In de romans van Louis Van Dievel blijkt dat, zowel het een als het andere. Ik raad u aan hem te lezen, en jawel, zijn boek te kopen. Waarbij ik u ook Vicky en John zeer kan aanraden, om dan over Het Gewemel (alleen al de titel !) nog te zwijgen.

(Foto rechts : Onze Oude Kameraad Louis Van Dievel over Landlopersblues, zijn nieuwe roman.)

Naar verluidt is dat complex een model geweest voor vele andere stedelijke gevangenissen. Het heeft er gestaan tot de jaren dertig van de vorige eeuw. Het is toen gesloopt, en op die plaats zijn de gebouwen van de Landbouwfaculteit (het Boerenkot) gekomen. Het heette een Rasphuis te zijn: mannen moesten er ruw hout raspen, i.e. schaven, glad maken.

Ik ben dol op dat soort weetjes.