Natuurlijk is Tom Meeuws geen racist. Ondanks alle kwalijke gazettenpraat. Meeuws is  gewoon vuilgebekt. Zoals de volksmond, met zijn grappen en grollen op en over het randje. Eeuwen literatuur staan bol van dat soort dingen. Staan vol vooroordelen ook. (Er zijn geleerde boeken geschreven over het nut van onze evolutionair ontstane vooroordelen. Ze dienen om voorzichtig te leren omgaan met het onbekende.)

Er was een tijd – vroege jaren zeventig – dat we vrank en vrije taal herontdekten en dat we dat allemaal fantastisch vonden. We vonden dat zelfs links. We adoreerden de franc parler. Omdat het zo authentiek was, zeiden we toen. Helemaal anders dan het altijd omzwachtelende pastoorstaaltje waarmee velen van ons waren opgevoed. De vos Reinaert (eigenlijk een ordinaire schurk) werd een zeer sympathieke rebel, een Robin Hood.

Natuurlijk is Conner Rousseau geen racist. Alle gedoe bewijst hooguit dat Conner – ook al is hij dan grootgebracht in de socialistische Gemeenschappelijke Actie – diep van binnen tot de conclusie is gekomen dat wat ons jarenlang is voorgehouden over multiculturaliteit, integratie, diversiteit misschien niet helemaal gelukt is.

Conner en co, zo blijkt, zijn kennelijk wel blijven nadenken en spreken. Dat is een niet geringe verdienste. Ze betalen daar vandaag een hoge prijs voor.

Ook op onbewaakte momenten van zattigheid en gezever zeggen wat je ergens in je volkse binnenste denkt is gevaarlijk.  De gedachtenpolitie ligt overal op de loer, altijd. Conner weet er alles van; Tom nu ook. De partij weet van geen kanten hoe daarmee om te gaan. Dat arme schaap van een Melissa!

De partij en de hele linkerzijde, en dus ook onze vaderlandse media – iemand moet ooit eens uitzoeken hoe en wanneer dat precies is begonnen – zijn verworden tot een soortement examencommissie van wat mag en niet mag. Als het mag, krijg je een attest van progressiviteit; een bevestiging dat je aan de juiste kant van de geschiedenis staat.

Waar is de tijd dat een zeer populair socialistisch politicus – hij heeft nooit één verkiezing verloren – over homo’s en lesbo’s zei: ‘Een ziekte is het niet, maar normaal is het toch ook niet...’? Daar werd ook in de partij smakelijk om gelachen. Amper een paar jaar later zag ook die man dat de wereld was veranderd. Hij had gewoon wat tijd nodig gehad. Et alors?

De indruk ontstaat dat echt racisme – dat bestaat – wordt verward met allerlei dingen die er alleen maar op lijken. En daar bovenop hebben we te maken met een heuse inflatie van straffe woorden. In een krant staat nooit meer dat A het niet eens is met B. Er staat keer op keer dat A ‘snoeihard uithaalt naar B’.

De manier waarop media naar schuld en zonde kijken – mea culpa, mea maxima culpa – lijkt trouwens sprekend op de manier waarop onze Moeder de Heilige Kerk van Rome uit mijn jeugd daarmee omging. Vanuit de heilige waarheid, het overbekende Roma locuta, causa finita. Het is verbazend te zien hoe dat allemaal terugkeert en vooral ook hoe goed dat schuld-systeem ook vandaag nog blijkt te werken. Alleen de kerk is veranderd.

Van de Kerk met hoofdletter gesproken. Ik lees dat een theoloog in Cambridge tot de conclusie is gekomen dat Christus misschien wel transgender was. U en ik hebben dat nooit gezien, wellicht omdat we slordig keken, maar de kruisigingswond die op talloze schilderijen te zien is, blijkt bij nader toezien een vagina te zijn. De decaan van Trinity College in Dublin, lees ik, vindt dat een interessante en legitieme visie. Ik niet.

In Italië is er een man van 58 die al bijna twintig jaar officieel blind is. Maar nu blijkt hij al jaren scheidsrechter te zijn in de lokale voetbalcompetitie. Hij heeft zijn proces gewonnen: experts hebben bevestigd dat hij blind is. Het werpt een totaal ander licht op de eindeloze VAR-discussie in het Belgische voetbal. 

Ik kijk naar de wereld en denk aan een wereldberoemde passage uit Asterix en de Britten. Twee mannen staan op de cliffs of Dover en zien hoe de Romeinen met een bijna oneindig aantal schepen op Albion komen afgevaren. Zegt de een: ‘Quite impressive!’ Waarop de ander: ‘It is, isn’t it?’

Doorbraak, 20 februari 2024