Macht is een raar ding. Weinig mensen kunnen daar fatsoenlijk mee omgaan. Machtswellust bestaat. Als media hun werk doen, kunnen ze een dammetje opwerpen tegen machtsmisbruik. Het is de essentie van het Connerverhaal: hij was eerst de chouchou van de media, nu is hij de speelbal.  

Conner heeft veel geleerd van zijn (naar we vernamen) omnipresente moeder, Christel Geerts, ex-burgemeester, ex-senator, ex-prof aan de VUB en vandaag voorzitster van het socialistische ziekenfonds. Geerts heeft veel geleerd van Freddy Willockx. Ook die loopt in de 1 mei-stoet nog altijd op de eerste rij. Willockx-Geerts-Rousseau, drie namen, één dynastie.  

Willockx is een volksjongen, zoon van een facteur. Hard gestudeerd, maar ook veel geleerd op café. Biljarten kan hij als de beste. En boerenslimheid is hem niet vreemd. Zo stond hij er jarenlang om bekend elke zomervakantie, in volle komkommertijd, in een krant een fors standpunt te formuleren over de een of andere politieke kwestie. Meestal een standpunt dat haaks stond op de klassieke socialistische stellingen. Hij haalde daarmee keer op keer radio, tv en alle andere kranten. Bij nader toezien was dat standpunt altijd veel minder fors dan het eerst leek.   

Wat Conner zonder twijfel van Freddy heeft geleerd is dat wie macht heeft de media moet regisseren, liefst zelfs controleren. Freddy ging daar ver in.   

Alain Grootaers schreef er al over op Doorbraak: Willockx eiste het ontslag van Hugo Camps. Zelf heb ik daar in de jaren negentig ook mee te maken gehad. Meteen na een nogal scherp interview waarin Willockx geen goede beurt maakte, begon hij – er stonden nogal wat mensen toe te kijken - te vloeken en te schelden. Eén zin is mij bijgebleven: ‘Buyle is voor veel minder buitengevlogen!’  (Daniel Buyle was een BRT-journalist die vanwege zijn scherpe vragen eind jaren tachtig was ontslagen.)  

Na dat incident belde Willockx dezelfde dag nog wel een keer of vijf. Om te zeggen hoe fout ik wel zat  en of dat straks allemaal wel moest worden uitgezonden. Dat is, zei hij, zeker voor iemand met een lidkaart van de SP, ontoelaatbaar. En of ik al aan mijn carrière had gedacht. Dat er een verschil was tussen het journalistieke werk en de politieke overtuiging van een journalist ging er bij hem niet in. Het interview is uitgezonden.  

Dat het toen bij een scheldpartij gebleven is had ik vermoedelijk te danken aan een eerder incident waaruit de socialisten hadden geleerd dat de rol van weerloos slachtoffer mij niet ligt. Toen in de Agusta-affaire (de SP had miljoenen gekregen van een Italiaanse helikopterbouwer in ruil voor legerbestellingen) het verhaal bekend werd over de geldverbranding op voorstel van Frank Vandenbroucke, heb ik de vraag gesteld die de minister fataal werd: of hij er zich van bewust was dat geld verbranden als een misdrijf gold? In die tijd stapten politici op bij het geringste vermoeden dat ze een misdrijf hadden gepleegd.  

Men heeft ook toen vanuit de SP geprobeerd mij uit te rangeren. Ik werd gelukkig door anderen in de SP op tijd gewaarschuwd, al speelde ook stom toeval een rol. Toen ik bij de voorzitter van de Raad van Bestuur moest komen, een socialist, wist ik wat hij ging zeggen. Ik had  tijd gehad om na te denken over mijn antwoord. Het was een van mijn betere momenten.  

Freddy Willockx – Wase socialisten hebben iets met media - heeft met vijf miljoen Agustageld de zeggenschap over Het Vrije Waasland gekocht. Het van oorsprong katholieke weekblad werd in Sint-Niklaas toen ‘The Willockx Weekly’ genoemd. Toen de kwestie van dat Agustageld uitkwam zei Willockx dat hij alleen maar voor meer pluralisme in de pers had willen zorgen. Een slappe uitleg is zo oud als mannelijk onvermogen in bed.

Eén keer heeft Willockx het keihard gespeeld. Journalist Luk De Wilde van de Gazet van Antwerpen verneemt in juni 2006 dat er problemen met jongeren zijn geweest in het Sint-Niklase openluchtzwembad De Ster. Ze zetten er de boel overhoop, pestten andere mensen. Merkwaardig genoeg mag een andere GvA-redacteur uitgerekend van burgemeester Willockx vernemen dat in De Ster alles rustig is gebleven. Willockx verspreidt dus fakenews, nog voor dat woord bestaat.   

Het goed gecheckte verhaal van De Wilde komt op de voorpagina, de radio neemt het ’s ochtends over. De korpschef – een gevaarlijke job in Sint-Niklaas – wordt geïnterviewd en bevestigt de feiten. De Wilde wordt nog dezelfde dag ontslagen. Willockx heeft namelijk naar de Gazet gebeld, naar Steve Stevaert en naar hoofdredacteur Rademakers. (Rademakers zal later hoofdredacteur bij de VRT worden. Hij verliest die functie als blijkt dat hij ook daar zijn eigen mensen niet verdedigt.)  

De Wilde werkt behalve voor de Frut ook voor de VRT, waar men weet heeft van het ontslag en het probleem met Willockx. Veiligheidshalve wordt de zaak daar nog eens uitgezocht, door de ervaren journalist Leo Stoops. Die checkt en dubbelcheckt, en bevestigt het verhaal van De Wilde. Hij is tot zijn pensioen voor de VRT blijven werken.  

In 2016 is Willockx zeventig. Hij stopt als verkozene. Maar hij verhuist naar de Grote Markt, met zicht op het stadhuis. In zijn afscheidsinterview zegt hij dat hij ook fouten heeft gemaakt. ‘Ik schoot in een kramp bij elke opmerking over migranten. Wie met hen problemen had, beschouwde ik te snel als racist.’ Die Freddy!  

Het lijkt erop dat Conner Rousseau het citaat goed in zijn oren heeft geknoopt. Andere mensen racist noemen, het is wat hem betreft niet meer aan de orde.  

Doorbraak, 10 oktober 2023