Ook ik was die avond, zondag 24 november 1991, net als al mijn goeddenkende collega’s, uitgeteld: door de bokshandschoen die schijnbaar uit het niets kwam.

Gisteren 

Louis Tobback – ook hij schuwt in het belang van de duidelijkheid nooit de overdrijving – noemde het de terugkeer van 1936, een aanval op de democratie. Wilfried Martens stak de schuld op Verhofstadt en zijn eerste burgermanifest. Bij Verhofstadt zelf waren daarmee prompt de kiemen gelegd voor een tweede burgermanifest. Het was een eenmalige uitschuiver van de kiezer, zei toen hier en daar een optimist, weldra zou dat worden gezet. Zelf droeg ik op 24 november een das, en op 25 november een strikje.

Heel korte tijd nadien werd het Blok de Voldemort van de politiek, van wie zelfs de naam niet genoemd mocht worden. Het was ‘geen partij als andere’. Helaas werkte net die speciale behandeling als een keurmerk. Het Blok moest ook “ontmaskerd” worden. Of gecriminaliseerd. Want tot twee keer toe ging na zogeheten onthullende reportages extreem-rechts naar de rechter, en kreeg gelijk.

En het ergste van al: we werden niet teruggekatapulteerd naar 1936, maar naar 1984. Met de onzalige newspeak van de politieke correctheid werden evidente samenlevingsproblemen als onverdraagzaamheid onder de mat geveegd.

Toen ik – toegegeven, veel te laat - opperde dat onze aanpak contraproductief was, was dat niet direct mijn beste moment. Toen al (ik ben het intussen gewoon, en het kan me geen fluit meer schelen) kreeg ik te horen dat ik een rechtse zak was. Dat bovendien de VRT ook de omroep was van de honderdduizenden VB-kiezers, daar hadden weinigen oren naar.

Bij elke volgende verkiezing daverde het land op zijn grondvesten. Het Vlaams Belang was verkiezing na verkiezing de inzet. Verhofstadt zei in een kenmerkende vlaag van hybris dat het succes van zijn regering zou worden afgemeten aan de teruggang van het Vlaams Belang. De toen zeer jonge voorzitter van de N-VA zei van zichzelf dat hij zich “de commandant van de Russen in Stalingrad” voelde: constant bestookt, wanhopig bezig met de verdediging van de oevers van de Wolga.

Maar net als in Stalingrad hebben finaal de Russen gewonnen… De rol van het Vlaams Belang is uitgespeeld. Het enige waar ze nog mee in het nieuws komen zijn stunts met maximale shock value. Zoals die ronduit degoutante Keer tevreden terug-campagne. De boegbeelden van het Gentse VB zijn daarvoor naar Emirdag gegaan. Emirdag, dat is de stad waar een groot deel van de Turkse Gentenaars vandaan komen.

Vandaag

Zeer binnenkort gaat het Gentse VB 10.000 pamfletten bussen, met als thema Emirdag heeft je nodig. Ja, dat is wansmakelijk, maar het is ook interessant. Het toont namelijk aan hoe wanhopig die partij omgaat met de werkelijkheid, hoe feitelijk achterhaald en dus politiek waardeloos hun standpunten zijn. In één woord: achterlijk.

Want oneindig veel Gentse Turken zijn gewoon Turkse Gentenaars, je kan het er zelfs aan horen. Met een boutade zou je zelfs kunnen zeggen dat een uitgesproken identiteit als de Gentse bij wijze van spreken gemaakt is om met andere identiteiten om te gaan. Veel Turken zijn bovendien ondernemende mensen. In Gent zorgde immigratie – overigens niet alleen van Turken, maar ook van West-Vlamingen, waaraan je maar zelden kan horen… – voor economische dynamiek.

Morgen

Die dynamiek heb ik, samen met mijn collega Zuhal Demir, vorige week nog kunnen voelen en waarderen bij Fedactio, de Federatie van Actieve Verenigingen van België. Een prachtig initiatief, bezig met onderwijs, vrouwen, ondernemingen, kunst, cultuur, gedreven door Turkse Belgen (het merendeel Vlamingen) van de tweede en derde generatie. Een prachtig initiatief omdat hun uitgangspunt is ‘wat kan IK doen?’. Een prachtig initiatief omdat het draait om dialoog en sociale cohesie. Waarbij trouwens opvalt dat in hun naam géén verwijzing zit naar de Turkse origine, net omdat ‘we open willen staan voor iedereen’.

Heel concreet timmeren ze aan de weg. Met, naar ik heb begrepen, 0 euro subsidie, maar wel gesponsord door (meestal Turkse) ondernemers. Ze weten bij Fedactio waar ze mee bezig zijn, en waar ze naartoe willen. Dat blijkt.

Eén van hun vele initiatieven? Huiswerkbegeleiding. Waar ze trouwens (heel weinig, maar toch) geld voor vragen. Al was het maar om duidelijk te maken dat onderwijs een belangrijk en dus kostbaar ding is. En een sleutel op de toekomst, die mag wat kosten, uit respect alleen al. Ouders worden ook begeleid: Fedactio legt hen uit dat ze met kun kinderen moeten bezig zijn, moeten proberen een omgeving te creëren waarin gestudeerd kan worden; ze gaan mee naar het oudercontact.

Nogal grondig verschillend met andere woorden van de (meestal door autochtonen gedreven) verpamperende integratie-industrie. Waar men helaas maar al te vaak het slachtoffer-discours hanteert.

Zie hier aub geen poging in om Fedactio op de een of andere manier politiek te recupereren. Dat is niet de bedoeling, en als dat bovendien al de bedoeling zou kunnen zijn, dan zal dat zeker niet lukken. Daarvoor zijn de mensen van Fedactio te wakker. Maar ik vond het wel een voorrecht met hen te kunnen praten. Ik geef toe: omdat ze woorden spraken waarmee ik het voor geen millimeter oneens kan zijn.