Vorige week was ik in Lembeke, een onooglijk dorp in het mooie en gezegende noorden van Oost-Vlaanderen. Ik moest er een filmpje maken in de fabriek van de bekende Lotuskoekjes. Ik heb er veel geleerd.

Terzijde: zo een filmpje, dat duurt in het programma zelf al met al een minuut of vier, maar we zijn daar elke woensdag toch wel een aantal uren mee bezig. (En nadien komt er ook nog een behoorlijk lang stuk montage aan te pas). Waarmee maar gezegd wil zijn dat televisie behoorlijk arbeidsintensief is, maar waarmee vooral gezegd wil zijn dat er tussen twee camerastandpunten of lichtopstellingen of setwissels behoorlijk wat tijd is om met de mensen die je interviewt een babbeltje te doen, om gewoon rond te kijken. Wachten is een belangrijk en onvermijdelijk onderdeel van televisiemaken. Het komt erop aan ook die tijd nuttig te gebruiken.

Mijn gesprekspartner was Matthieu Boone, 63, en CEO van Lotus. Zijn ooms zijn in de jaren dertig van de vorige eeuw met Lotus begonnen. Met een klein speculoosbakkerijtje. Ze hadden ergens gelezen dat de lotusbloem goed en heilzaam was voor ongeveer alles, en vandaar die naam. Vandaag is Lotus een koekjesgigant, met honderden werknemers, bij ons, maar ook in Nederland, Frankrijk, Zweden en Canada, en met verkooppunten in nog een hele reeks andere landen. Een wereldspeler.

Zo een fabriek is altijd indrukwekkend: de geur van koek, en de snelheid waarmee die koekjes worden gemaakt; die verschillende verpakkingen al naar gelang de finale bestemming in een dichte of verre uithoek van de wereld; de nooit ophoudende en bijna fanatieke kwaliteitscontrole, en het waanzinnig nauwlettend in de gaten houden of het ene koekje echt gelijk is aan het andere; en dat alles in een fabriek waar je van de grond kan eten, kraaknet.

En niet te vergeten: de mensen die er werken zien er in de regel vrolijk uit; in hun geval goedgemutst, in alle betekenissen. (Ik las overigens dat de beurskoers van Lotus het de laatste jaren ook goed doet. Beurskoersen kunnen dus ook met waarneembare werkelijkheid van doen hebben…)

Boone is een man die het nog ziet zitten. En in deze sombere tijden doet het altijd goed naar dat soort mensen te luisteren. Al kan ook hij ongelooflijke verhalen vertellen over hoe moeilijk het in Vlaanderen geworden is om te ondernemen. Over de ambtelijke molen die wel bijzonder zwaar en traag is geworden. (Het zegt eigenlijk heel veel dat ook steden en gemeenten steen en been klagen over die regelneverij; ze zijn daar nochtans een en ander gewoon.) Het idee dat bedrijven - hoe groot of hoe klein ook - de bron zijn van alle welvaart, zijn we in de loop van de voorbije decennia kennelijk kwijtgeraakt. Wat tegenwoordig the sense of urgency heet, het gevoel ‘we kunnen zo niet blijven voortdoen’, dat is beslist nog niet overal doorgedrongen. Maar Boone en Lotus doen desalniettemin gewoon voort, met, heel opvallend, liefde voor het vak, liefde voor koekjes; “ik ete nog altijd wrie geren een speculoasekoeksen.”

Boone vertrouwde mij toe dat hij nog één grote wensdroom had. Een nieuwe fabriek? Bijkomende acquisities? Verplichte speculaasdiëten voor de helft van de wereldbevolking?

Boone wil graag nog eens een speculoasekoeksen maken waarvan de hele wereld erkent dat dit écht en zonder enige twijfel het allerbeste speculoasekoeksen is dat ooit is gemaakt. Ze zijn ermee bezig. ’t Es nie gemakkelijk, maar ze zoeken ernaar.

Dit is zo mooi. Er is nog hoop…