Openingstoespraak op N-VA-congres 6 juni 2010

Goede vrienden van de N-VA,

Voor u staat een zogeheten wit konijn. Ok, als het echt moet, dan ben ik maar een wit konijn, en tot volgende zondag wil ik dat epitheton wel dragen, maar vanaf 13 juni wil ik gewoon van de N-VA zijn, vrienden. Iemand die bovendien trots is om daar bij te mogen zijn.

Goede vrienden van de N-VA,

Ik mag u bij deze welkom heten in de mooiste stad van Vlaanderen, welkom in de fiere stede, welkom in Gent.

Vrienden,

Voor u staat een zogeheten wit konijn. Ok, als het echt moet, dan ben ik maar een wit konijn, en tot volgende zondag wil ik dat epitheton wel dragen, maar vanaf 13 juni wil ik gewoon van de N-VA zijn, vrienden. Iemand die bovendien trots is om daar bij te mogen zijn.

Want dat wil ik ook kwijt. Ik moet u allemaal danken voor de kans die ik van u krijg, en niet alleen daarvoor: ik ben in de voorbije weken door deze partij en haar militanten ook warm en zeer hartelijk opgevangen. In geen tijd ben ik een van u mogen worden. Ik zal dat nooit vergeten, vrienden; en ik zal in ruil doen wat ik kan om u niet en nooit teleur te stellen. Ik heb al op een onbewaakt moment gedacht: als dat karakteriëlen zijn, doe mij dan maar méér karakteriëlen! Vrienden, bedankt!

Ik wil mij (ook voor de allerlaatste keer) verontschuldigen bij de voorzitter omdat ik, toen ik hem zei dat ik wou meedoen met de N-VA, toen heb ik hem – ook dat zal ik niet licht vergeten – ik heb hem toen danig doen schrikken, Bart trok echt wit weg… maar dat is intussen geschiedenis. Bart is intussen al lang bekomen.

Voor u staat overigens iemand die veel makkelijker spreekt in het openbaar dan onder vier ogen. U zal mij niet geloven, maar ik ben eigenlijk bedeesd. Daarom wil ik aan Bart (en dan sluit ik ook dat hoofdstuk af), Bart wil ik vanop deze plaats danken voor de manier waarop hij mijn overstap heeft begeleid. Vrienden, ik kan het u zeggen, onze lijsttrekker voor de senaat is niet alleen een politicus om u tegen te zeggen, een politicus met eruditie en inzicht, onze kopman, vrienden, is ook een fijn mens. Zeg dat ik het u gezegd heb. Bart, bedankt.

Vrienden,

Ik wil u toch ook een paar andere dingen zeggen. Ik spreek u nu toe als mediamens, omdat ik min of meer denk te weten hoe die dingen marcheren.

Vrienden, we zijn nog niet gewonnen, laat u aub niet in slaap wiegen. Krijg geen vleugeltjes omdat de peilingen meezitten en u natuurlijk, net zoals ik, aanvoelt als u onder de mensen komt, dat ons verhaal goed zit. Dat zijn gevaarlijke vleugeltjes, dat zijn de vleugeltjes van Icaros, en u weet hoe het met hem is afgelopen.

Ik wil maar zeggen: vecht in de komende week voor elke stem. Val niet in slaap. Gedenk Luc Cortebeeck die – onvoorstelbaar uit de mond van de vakbond – Cortebeeck heeft nog liever dat de mensen voor de VLD stemmen dan voor de N-VA. Vrienden, dat spreekt boekdelen!

Het wil zeggen dat the powers that be, het establishment, de gevestigde orde ons geen enkel cadeau zal doen. We zullen alleen meetellen door onze stemmen, vrienden, en door niets anders. En dus aub, geloof die peilingen niet, vecht voort voor elke stem! Op al die stemmen samen, komt het aan!

En nog iets. Begin aub niet te mopperen en te zeuren bij elke kleine en elke minder kleine beschadigingsoperatie. Ik geef het u op een blaadje: er zijn er geweest, er komen er nog. En ik beken: ondanks al mijn ervaring, sta ik daar ook soms met verbazing naar te kijken.

Maar, vrienden, aub, trek u dat niet aan ! Blijf gewoon uzelf! Complexloos, zelf bewust, vriendelijk en beleefd. Blijf weten dat niets zo sterk is als een goed en juist verhaal! Want dat hebben we, een goed en juist verhaal.

Het is het verhaal waar ik na zorgvuldig kijken en noteren ben bij uitgekomen.

Een juist verhaal over wat er met dit vastgelopen en achteruitboerend land moet gebeuren. In de grond een TINA-verhaal, there is no alternative, er is geen andere keuze. Willen wij de kans hebben om de stilstand om te buigen naar vooruitgang, dan MOETEN wij de stap zetten naar echt confederalisme. Ook onze Franstalige landgenoten zullen daar wel bij varen, daar ben ik diep van overtuigd.

Helaas wordt hij door zijn eigen partij niet meer gevolgd, maar we moeten doen wat Kris Peeters zegt. De Copernicaanse omwenteling: we delen alles op, en daarna bepalen we in overleg wat we nog samen doen. Wat we nog samen willen doen, en moeten doen. Moeten omdat Europa nog niet kan wat het – ik hoop zo snel mogelijk – zou moeten doen.

En ja, aan het eind van dat verhaal – ook dat staat eigenlijk in de sterren geschreven – aan het eind van dat verhaal zal Vlaanderen een onafhankelijke lidstaat zijn van de Verenigde Staten van Europa. Dat zal gebeuren zonder slag of stoot, zonder gedruis of gedrang, het zal ei zo na zijn als de natuur zelve, dat is politiek Darwinisme.

Maar eerst dus, en wel nu, na 13 juni, die stap naar de confederale staat. Een staat met heldere, transparante structuren en geldstromen. ONZE new deal, onze win-win waarvoor we ook in alle duidelijkheid de hand uitsteken naar de Franstaligen om samen met ons de standstill te doorbreken. De N-VA, vrienden, is niet de partij van de slaande deuren, de N-VA is niet de partij met de vuist en de voet vooruit; wij zijn de partij van de uitgestoken hand, de partij van solidariteit met anderen, ook en zelfs in de eerste plaats met diegenen met wie wij 180 jaar geschiedenis delen.

Ik hoop dat er aan de andere kant mensen te vinden zijn die beseffen dat de urgency groot is. Dat dit de kans is die we moeten grijpen, omdat anders er alleen maar meer komt van hetzelfde. Want ook dat staat als een paal boven water, meer van hetzelfde met ongeveer dezelfden, dat zal finaal betekenen dat de rekening zo hoog oploopt, dat anderen, vanuit het IMF of Europa, ons zullen dwingen in te grijpen. En dat, vrienden, hoop ik nooit te moeten meemaken.

Dat verhaal heeft me naar de N-VA gebracht, vrienden. Maar niet alleen dát verhaal. De N-VA is geen single issue-partij.

De N-VA is ook de partij met een bij uitstek sociaal verhaal. De N-VA is de partij van professor Danny Pieters (onze nummer 5 op de senaatslijst). Hij is de man die mij via zijn boek over een nieuwe sociale zekerheid mee over de streep gehaald. Ik was trouwens niet de enige die onder de indruk was. Ik ken politieke tegenstrevers, vrienden, die diep betreuren dat ze daar zelf niet opgekomen zijn. Maar neen dus, dat is het verhaal van de N-VA, dat is ONS verhaal.

Net zoals de Vlaamse hospitalisatieverzekering het verhaal is van Louis Ide, onze senator Louis Ide, ons N-VA-verhaal, vrienden.

Een verhaal waarin verantwoordelijkheid hét sleutelbegrip is. En ook dat heeft mij in de N-VA bijzonder aangesproken, want ook dat is een bij uitstek sociaal verhaal.

Want wat is er sociaal aan om zoals de laatste jaren in alle stilte zoveel mensen armer te laten worden, en intussen toespraken te houden over progresssieve sociale politiek?

Hoe durven die trouwens de mensen nog in de ogen te kijken als blijkt dat 21 % van onze 65-plussers onder de armoedegrens moet leven! En ter vergelijking: in Nederland is dat 5 %. Is dát het resultaat van meer dan twintig jaar linkse, progressieve regeringsdeelname?

In vind het uitgerekend zeer sociaal en progressief als je bijvoorbeeld in de werkloosheid doet wat in ons programma staat: wie zijn werk verliest, krijgt een uitkering, jazeker, maar ook bijscholing, omscholing. En ja, als je na twee jaar niets hebt gevonden, verlies je je uitkering, maar… je krijgt werk. En je moét dat aannemen. Omdat je als lid van de gemeenschap die voor je zorgt ook de plicht hebt tot die gemeenschap bij te dragen. Elk naar godsvrucht en vermogen . En mensen die om verschillende redenen het ongeluk hebben écht niet te kunnen werken, daar is het de evidentie zelve dat de gemeenschap ook voor die mensen zorgt. Wat mij betreft, béter dan vandaag…

Maar mensen die kunnen werken, ook doén werken, daar is niets tegen. Dat is goed voor de betrokkenen want die kunnen daar waardigheid en maatschappelijke betrokkenheid uit halen, dat is goed voor de staatskas, dat is ook goed voor de gemeenschap, want ik hoef u niet te zeggen dat er in Vlaanderen nog genoeg te doen is, dat er in Vlaanderen nog genoeg werk is.

Vrienden,

Ik ben ook naar de N-VA gegaan omdat ik geloof in politiek. Mede daarom heb ik mij daar als journalist meer dan een kwarteeuw lang intensief mee beziggehouden. Ik moet u wel zeggen, vrienden, dat ik daar pakweg de laatste tien jaar niet echt vrolijk van werd. De slordigheid en achteloosheid waarmee werd omgegaan met het zuur verdiende geld van de mensen, het grenzeloze cynisme, het vrijwel uitsluitend met zichzelf bezig zijn… Het gigantische geloofwaardigheidsprobleem is niet uit de lucht komen vallen, vrienden.

Ook als ik dáárover aan het piekeren was, kwam ik bij de n-va uit, vrienden. En die N-VA – ik hoef u dat niet te zeggen – is een partij die, als ze daartoe geroepen wordt, in de regering de handen uit de mouwen durft te steken. Onze geloofwaardigheid, vrienden, is een enorm kapitaal, waar we m.i. zeer zorgvuldig moeten mee omgaan. Maar uit wat ik in deze/onze/mijn partij totnogtoe heb gehoord en gezien, ben ik op dat punt zeer gerust.

We zullen trouw blijven aan ons verhaal. Dat is een goed verhaal, een juist verhaal, een verhaal over een betere toekomst, een verhaal over welvaart en welzijn, ook voor onze kinderen.

Vrienden, dank voor de aandacht.


Eerder

Leve de werkelijkheid

Het was een opvallend moment. Geert Wilders in debat met Rob Jetten, boegbeeld van het links-liberale D66. Wilders heeft nagetrokken dat Jetten, minister van Klimaat in het demissionaire kabinet Ru...

Lees het hele artikel

Nieuw Sociaal Contract

Ik heb het vele keren gedaan voor de VRT: verkiezingsprogramma’s maken. Het eerste was de vinger op de zere plek leggen, proberen te bepalen waar de verkiezingen over gingen. Wanneer je dat doorhad...

Lees het hele artikel

Een uphill battle

Het is zo ver: Doorbraak zit al een kleine week in een nieuw jasje. Er is een vaste ploeg die beslagen op het ijs staat, er zijn ook nieuwe mensen die voor Doorbraak schrijven. Het is tijd voor de ...

Lees het hele artikel

Raar, en het doet zeer

Ik kreeg het van jongs af aan ingelepeld. Toen ik nog maar nauwelijks kon lezen zag ik het in verschillende talen op de toren staan: Nooit meer oorlog. Het is lange jaren meegegaan. Het werd een L...

Lees het hele artikel