Ongelooflijk gelachen zaterdag. Gelezen over een meneer die ik eigenlijk waardeer. Althans zijn werk, want de meneer zelf ken ik van haar noch pluimen, ook al is hij, zoals ik, een Gentenaar. Maar ik apprecieer zijn werk. Net daarom wil ik hem hier ook niet noemen…

Ik vind dat dat overigens de regel zou mogen zijn. Het is niet omdat je het met iemand niet eens bent, dat je die dan ook persoonlijk moet pakken, en op de man moet spelen. Het is wat mij stoort in veel blogs, fora, columns, enz… Mensen horen fatsoenlijk met elkaar om te gaan. Maar dit terzijde.

Hij is een artiest/kunstenaar. Net daarom ook een journalist, want dank zij zijn werk heb ik de wereld beter begrepen. Ik herinner mij uit het blote hoofd Congo, de binnenkant van de Verenigde Staten, de voormalige GOS-landen: revelaties en relevaties waren dat, in alle betekenissen. Dingen die je wel kent van radio, tv, kranten, maar de diepte van de dingen ontgaat je. En snap, alles (of toch veel) wordt duidelijk.

Hij heeft ook naar onze stad gekeken. En ze verbeeld. In opdracht – uitgerekend - van het erfgoed. Ik ga er deze week naar kijken.

Gent is de mooiste stad van de wereld, denk ik. Ik heb dat pas beseft toen ik er niet meer woonde. Toen overkwam het mij zelfs dat alleen al de bekende straten, en ook de klank van de taal van de mensen mij tot tranen toe bewogen. En ik ben geen melancholisch type. Nu ben ik terug, en ik zal het altijd blijven weten: Gent is mooi, warm, niet te groot, niet te klein; Gent is alles.

‘Gentis een mooie stad en aan de ene kant is het goed dat ze hier alles eens goed opgekuist hebben. Dertig jaar geleden was Gent nog een vuile stad,’ las ik uit de mond van de meneer die ik waardeer. Hij heeft gelijk. Maar nu komt het.

‘Ik heb wel problemen met de ideologie die vaak achter zulke opkuisoperaties schuilgaat. Vaak hebben die nationalistische trekjes en ik heb het niet met dat soort nationalisme.’

Zullen we het nu doen als met een haiku? Twee keer lezen?

‘Ik heb wel problemen met de ideologie die vaak achter zulke opkuisoperaties schuilgaat. Vaak hebben die nationalistische trekjes en ik heb het niet met dat soort nationalisme.’

Slik. Wie verder leest, verneemt dat de man eigenlijk de zorg voor erfgoed maar niets vindt. ‘Ik kom vaak in Amerika en daar hebben ze dat niet. Zij laten hun steden evolueren en hangen niet krampachtig vast aan hun geschiedenis en hun historische gebouwen. Ik vind dat gezond.’

Dat is dus allemaal om te schateren - hoewel… - maar het staat er wel… Stelt u zich dat voor: het Gentse paarse bestuur, in de ban van het nationalisme! Gilbert Temmerman, Frank Beke, Sas van Rouveroij, zelfs Daniel Termont, voortrekkers der Vlaemsche Zaek ter stede, nationalisten? Omdat ze dus de stad aantrekkelijk hebben gemaakt, en hebben laten poetsen! Hoe ongekuist kan je denken…

Voor alle duidelijkheid: ik vind hedendaagse architectuur ongemeen boeiend; ik ben niet echt fan van fermettes of nieuw gebouwde pastorieën. Ik hou van echt. Maar ik hou ook zielsveel van geschiedenis. Het is uiteraard een en-én-verhaal. (En zelfs/ook in Amerika weten ze dat).

Of is die les niet geleerd? De les van alle Pol Potten en andere domoren-met-almacht die de geschiedenis bij zichzelf lieten beginnen, en afrekenden met het verleden?

Waar komt dat soort uitspraak vandaan, heb ik me afgevraagd? Uitgerekend bij iemand die prominent deelneemt aan een erfgoedproject? Gewone of zelfs meer dan gewone domheid kan het in dit geval niet zijn… Ik heb een vermoeden…