Als het goed is, zeggen we het ook. De Pano die VRTNWS heeft gemaakt over hoe wij de Coronacrisis hebben aangepakt, was uitstekend. Heel verstandig was het om geen conclusie te trekken. Hier was dat zelfs meer dan dat: er werd zelfs geen conclusie gesuggereerd.

Zou ook riskant zijn geweest, want het onderwerp polariseert. In een boutade: de helden van de enen zijn de prutsers van de anderen. Pano stelde gewone, open vragen en liet de antwoorden zien. En de kijkers moeten maar zelf conclusies maken. Die zijn daar ook best toe in staat. Meer zelfs, ze doen dat sowieso toch; meer zelfs, ze houden er niet van al te dwingend naar conclusie a of b te worden geleid. Die aanpak is voor VRTNWS uitzonderlijk, en dus hier buitengewoon verdienstelijk.

Een pluim ook voor de beeldvoering, de regie, het camerawerk – ja, ik heb het nog altijd niet verleerd om daar op te letten. En bovenal: de off screen-stem van Wim Van Waesberghe. De man heeft veel talenten, maar als hij inleest, dan is dat toegevoegde waarde om U tegen te zeggen.

En ja, we wisten dat al, maar het was goed het nog eens te zeggen: we hebben ons collectief verkeken op Corona, we hebben de kracht van het virus in het begin onderschat. Iedereen. Zoals de rest van de wereld. Maar tegelijk staat ook vast dat we veel meer doden hebben dan welk ander land ook. Er zijn dus goede redenen om vragen te stellen. Mijn – ik schrijf mijn; u mag gerust iets anders hebben gezien, iets anders denken dus – conclusie is drieledig.

We hebben van meet af aan te weinig getest. En dat was niet omdat we vonden dat dat zo moest. Dat was wel omdat we van doen hadden met een Leuvense monopolist die de noodzaak om te testen afhankelijk heeft gemaakt van wat zijn labo kan/kon bieden. Daardoor kwamen de testresultaten (en dus mogelijke quarantaines) ook tergend traag. Onze definitie van wanneer er moet worden getest was dus allesbehalve wetenschappelijk. Dat is manifest onwaar, zei een viroloog. Waarom, zei hij niet…

Terzijde: als die definitie wordt gemaakt door een comité van wetenschappers  waar een (onvermijdelijk) compromis gemaakt wordt, dan is het zeer onbehoorlijk – ik gebruik té vriendelijke woorden – om als lid van dat comité nadien van dat compromis afstand te nemen. Maggie De Block merkte dat zeer terecht op. Dat dat toch kan, is zeer merkwaardig.

Ten tweede waren we slechter voorbereid dan andere landen. Er was een goed pandemieplan, maar dat is nooit opgevolgd. Daarin staat trouwens uitdrukkelijk dat speciale aandacht moet gaan naar de woonzorgcentra. We kwamen ook materiaal tekort. De mevrouw van Sciensano was op dat punt aandoenlijk..

Ten derde is onder meer ook door bovenstaande elementen de communicatie totaal in de soep gelopen. Ook hier met een omkering: omdat er geen maskers waren, hadden ze geen zin. Nu klinkt dat anders. En ja, dat is in een andere fase, maar niemand begrijpt dat wat vandaag een beetje (of meer) helpt, gisteren totaal geen zin had.

Bovendien waren het de begeleiders die communiceerden, en de beslissers moesten dat ondergaan. Ook al gingen die uit van het advies van de begeleiders, die zich, als het zo uitkwam, distantieerden van de beslissers.

Pano was dus zeer ok om dat allemaal weer rustig eens op een rij te zetten. Het was duiding zoals die behoort te zijn: de feiten laten spreken, zonder al te veel commentaar. Chapeau!