Ik heb me altijd gelukkig geprezen dat ik maar voor de televisie werkte. Of voor de radio, in de tijd. Want nog altijd, als ik de krant lees, dan vind ik die hoeveelheid tekst die mijn collega’s produceren zeer bewonderenswaardig. Ik denk altijd dat ik dat nooit zou kunnen.

Bovendien heeft journalist zijn bij een openbare omroep het voordeel dat een uitgesproken mening niet hoeft. Je kan je beperken tot de feiten, tot verslag brengen over, tot vragen stellen aan of over.

Neem nu die rapporten over de regering en over de ministers; je moet dat toch maar geschreven krijgen.

Want wat ik van de regering vind, dat zou ik, als het moet nog wel op papier krijgen. Maar al die individuele ministers, ik zou het godbetert niet weten Ik beken dat er ministers zijn waarover ik echt niet één zin kan schrijven. Ja, ik weet dat ze minister zijn, en ik zou hen zelfs herkennen als ik ze op straat tegenkom, maar wat ze hebben gedaan tot nut van het algemeen, ik zou dat echt niet weten. Is Armand De Decker de slechtste minister van Ontwikkelingshulp ooit? Heeft Marc Verwilghen er op Economie echt niets van gebakken? Zijn Renaat Landuyt en Bruno Tobback zo middelmatig als hun rapporten? Is Rudy Demotte echt zo super als ze schrijven? Hoe kan ik dat weten?

Ja natuurlijk, het behoort in een democratie tot de taak van al die excellenties mij dat op geregelde momenten te laten weten, maar misschien – denk ik – heb ik niet goed opgelet…

En is wat gezegd en geschreven wordt allemaal wel juist, rechtvaardig en recht? Is het niet puur perceptie? De CEO die mails schrijft om kwart over zes ’s ochtends, om toch maar te laten zien dat hij van ’s morgens vroeg al bezig is, dat ken ik zo onderhand…

En – het is maar een vraag – hoe zou het rapport van de krant eruitzien, of – erger nog – hoe zou het rapport van de journalisten eruit zien, opgesteld door een minister, door de regering?

Even juist? Even fout?

En nog iets… Wie leest al die rapporten? Het kabinet van de minister in kwestie doet dat; zonder twijfel. Maar al die andere mensen? De zogenaamd gewone mensen?

Die rapporten doen me heel vaak denken aan de mails en documenten van duur betaalde consultants. Daar staat in wat iedereen zegt, zelden of nooit een aha-gedachte.

Dat doet denken aan een verhaal dat ik ooit las van I.B. Singer. In een Russisch dorp komt een generaal op bezoek die wordt rondgeleid door de rabbijn. De generaal ziet ergens in een muur talloze kogelgaten met in krijt een cirkeltje er rond. ‘Deze man kan echt wel schieten,’ zegt de generaal. Antwoordt de rabbijn: ‘Hij kan vooral cirkeltjes tekenen rond kogelgaten, generaal.”