Ik niet
Ik maak me geen illusies. Winnen doe je hier nooit. Wat volgt zal worden genegeerd, weggelachen, … Mijn grote voordeel is dat ik volstrekt ongevoelig ben geworden voor wat men over mij zegt of schr...
Lees het hele artikelTrompologie : deel 2
Mia Doornaert citeert deze week in De Standaard Walter Lippmann, een Amerikaans journalist: 'Where all think alike, no one thinks very much'. Het is een van God gezonden zinnetje om een wijd verbreid mediaprobleem te vatten.
En dat is, voor alle duidelijkheid, niets om vrolijk van te worden: niet alleen dreigt de mooie journalistieke stiel kapot te gaan; media dreigen daardoor bovendien hun democratische functionaliteit te verliezen. Al het gedoe over Trump is daarvan een nooit gezien hoogtepunt.
Trump. De naam alleen al is gemaakt om erover te toeteren. En ja, we moeten daar dus tegen zijn, en niet een beetje, maar veel.
Trump is een woord geworden dat past in een rijtje met daarin ook polarisering en populisme. Woorden die je te allen tijde kan gebruiken als alle andere argumenten op zijn. Vlak daarna komt 'Hitler'...
De Nederlandse premier Rutte die een brief schrijft, dat is Trump. Wie in die brief niets verkeerds leest, is Trump. En we krijgen daar koude rillingen van.
Wie met enige redelijkheid vraagt dat mensen hun schoenen kopen in eigen land (Wouter Torfs) en niet op buitenlandse websites, dat is Trump.
Zelfs wie over Trump ook maar enigszins enige nuance hanteert (Rik Torfs) wordt door Hugo Camps in De Morgen prompt weggezet als Trumpfan.
Ik moet zeggen: ik ken de rector maar een beetje, maar dat is voldoende om met Camps alleen maar te lachen, ook al schrijft de gevierde columnist eigenlijk nooit iets geestigs.
Ik heb het niet voor Trump. Heb altijd gezegd dat ik er nooit zou voor stemmen. Maar ik heb zijn overwinning, na de deplorables van Clinton, zien komen. En ik sta met verstomming te kijken hoe hij - schijnbaar of echt overimpulsief - alles overhoop haalt.
Ik ken overigens Vlaamse Trump-supporters. Ze houden in de regel niet van zijn stijl, maar zij zouden er wél kunnen voor stemmen. Maar ze zwijgen; dat wel.
Tegelijk heb ik wat Amerikaanse contacten, mensen van alle slag, waaruit ik leer dat de perceptie daar anders is dan hier. Zelfs Wouter De Vriendt van Groen laat via Twitter weten dat ook hij dat stilaan begint te begrijpen.
En het is overigens niet alleen de perceptie die verschilt. Ook de feiten zelf verschillen.
Het verhaal over de telefoon van Trump met de Australische eerste minister is exemplarisch.
Karel De Gucht vertelt daarover alsof hij er zelf bijstond toen de president de telefoon dichtgooide. Maar klopt dat wel?
In dat verhaal zit me net iets te veel 'naar verluidt', zitten er me ook wat teveel bronnen die het hebben van horen zeggen.
De kwaliteitsmedia en in veel mindere mate ook de gewone media (hoe gek ook) berichten over de Amerikaanse president met oogkleppen die hen beletten over de oceaan te kijken. En het helpt niet dat ze constructieve medewerkers hebben aan de andere kant van de plas; wel integendeel, denk ik vaak.
Morgen wil ik het hebben over de debatfiches van de N-VA en de experts van de PvdA.
Eerder
Verboden te verbieden
Binnenkort mogen zestien- en zeventienjarigen wel stemmen, maar als ze betrapt worden met een glas port of Martini worden ze gestraft. Dat laatste komt uit een plan van Frank Vandenbroucke, die de ...
Lees het hele artikelTaalstrijd
Het hing boven het bord in het vijfde studiejaar: Er is geen andere keuze, ABN is de leuze. Het had puntiger gekund, maar het was de huisvlijt van meester Rijckaert. We spraken toen allemaal dialec...
Lees het hele artikelDe kracht van de werkelijkheid
Er zijn in de politiek van die opvallende vaste altijd weerkerende scenario’s. Eén ervan is dat Bart De Wever een interview geeft en daarin één opvallende gedachte formuleert. Daarna komen er steev...
Lees het hele artikel