Late jaren 90 werd bij vrt-journalisten de werklast gemeten. Zoals blijkbaar recent gebeurd is in het onderwijs. Werk op de redactie of daarbuiten, alle ‘werkgerelateerde activiteit’ moest door iedereen nauwgezet en gedetailleerd worden gemeld. Twee weken lang. 

Ik was chef binnenland en moest nadien de papieren inzamelen. 

Bij 3 mensen vroeg ik nadien hoeveel ze gemiddeld sliepen? Twee zeiden dat dat 7 uur per nacht was, en een derde voegde daar zelfs aan toe dat als hij ‘zijn acht uren niet had gehad, hij nauwelijks kon functioneren’.

Alleen... Als ik ook nog eens 7 uur slapen verrekende, dan bleek dat bij alledrie een dag feitelijk om en bij de 30 uur moest duren. Ze kregen alle opgesomde activiteiten anders nooit klaar. Ik kwam bij de optelling van de duurtijd van de werk-activiteit van ‘de  ijverigste werker’ aan net geen 21 uur. 10 dagen lang.

Nadien is van die meting niets meer vernomen. De HR-directeur die de meting had opgezet en die van een autofabriek kwam, is kort nadien vertrokken.

Toen een jaar of wat later in een vergadering met de vakbonden iemand terloops verwees naar de werklastmeting, werd er luid geschaterd.

In Gent moet ik daar vaak aan denken. Gent heeft meer personeel dan welke stad in Vlaanderen ook. Per 1000 inwoners is dat bijna het dubbele van een stad als Leuven bijvoorbeeld. Desondanks moet er voor om het even wat personeel bijkomen. Want, zegt niet alleen de burgemeester maar ook de liberale schepen Peeters: die mensen zitten allemaal op hun maximum. Er kan niets meer bij.

En toch... Bijna elke keer krijg ik na dat soort verklaringen discrete telefoons van mensen ‘op het terrein’ die mij uitleggen dat dit – hoe zal ik het zeggen – op gespannen voet staat met de waarheid. Ik vind dat bijzonder hoopgevend.

En à propos, u weet het, lijst 2 plaats 27. En nee, ik heb in mijn hele leven nog nooit gewerkt. Ik heb mij goed geamuseerd…