Geschreven als wisselcolumn voor Dag Allemaal.

Als je een bekend gezicht bent dat mensen verbinden met politiek, dan word je bij crisis in de Wetstraat al eens meer aangesproken dan anders. En voor alle duidelijkheid: daar is ook geen enkel probleem mee. Mensen mogen zelfs storen; dat hoort bij mijn beroep.

Soms leiden die gesprekken trouwens tot interessante inzichten. Wat mij doet denken aan de wijze woorden van mijn grootvader die zei dat ik altijd naar iedereen moest luisteren, want, zei hij, zelfs van de domste is er toch iets te leren, en hoogst waarschijnlijk ga je die heel domme mens nooit tegenkomen. Hij had gelijk.

Interessant vond ik de jonge vrouw die mij vroeg of de politici op momenten dat ze niet onderhandelen, niet in de regering, in het parlement of in hun partij bezig zijn, of niet op televisie zitten, wat voor leven ze dan leiden. Toen ik haar zei dat wat ze beschreef gewoon hun werk is, zoals zoveel andere mensen ook werken, zei ze dat ze dat niet geloofde. Ze zei dat ze zich niet kon voorstellen dat die mannen (het viel op; ze sprak uitsluitend over mannen) konden thuiskomen en dat ze dan gewoon deden zoals alle andere mensen. Ik denk, zei ze, dat ze ook thuis politieker blijven, nooit praten met hun vrouw, maar ook daar onderhandelen. En zelfs daar als het moet, de vrede kopen. Ik weet zeker, zei ze, dat ze ook nooit vrijen. Op dat laatste punt heb ik niets meer geantwoord. Omdat ik het ook niet weet, en het bovendien liefst zo wil houden.

Maar het leert me wel dat gewone mensen – en zoals iedereen weet bestaan er geen andere mensen – politici beschouwen als een soort aliens, wezens van een andere planeet. En dat zou eigenlijk niet mogen. Want de meeste van die politici worden betaald als volks-vertegenwoordigers, maar het volk blijkt dus zijn vertegenwoordigers niet te kunnen volgen.

Versta dat laatste zeker niet als niet begrijpen waarover het gaat; mensen begrijpen maar al te goed wat er aan de hand is. En als ze dat al niet onder woorden kunnen brengen, dan voelen ze wel waar het écht om draait. Maar waar ze met verstomming staan naar te kijken is het bochtenwerk, de kromme redeneringen ook. En dat heeft dus voor gevolg dat sommigen zich afvragen of de politiek een zaak des mensen is.

À propos. Het omgekeerde zie je ook: politici met maar een beetje rechtlijnigheid en een beetje heldere taal, een beetje geheugen ook, worden zeer geapprecieerd. Maar dat is dus ook de verdienste van de vele minder rechtlijnigen.

Op straat heb ik trouwens ook nog iets anders geleerd. Zware woorden maken geen indruk. Ons imago in het buitenland, hel en verdoemenis als…, chaos en ellende als… Mensen lachen daar zelfs mee. Wie gelooft die mensen nog, wordt gezegd. En dat is erg.

Want ooit zal er eens een écht probleem zijn. Maar niemand zal dat op dat moment nog geloven.

Terwijl ik dit zit te schrijven heb ik weer iets geleerd. Dank zij Dag Allemaal dus. De kloof met de burger, zoals dat twintig jaar terug werd genoemd, die kloof is terug. Vrees ik.